Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/291

krzywdzenia ziemi i ludzi... bo mam małe długi...
 — Co tam długi! Jeżeli i są, to spłacą się kiedyś, prędzej lub później spłacą się z pewnością...
 — Same przez się? bez przyczynienia się mego? — zażartował Zenon.
 Wiktor bez najmniejszego zakłopotania odpowiedział:
 — Zapolanka je spłaci, a tymczasem mógłbyś sobie i swoim paniom, więcej niż dotąd, uprzyjemniać życie...
 — Byłoby to grzechem przeciw praktyczności, cnocie, którą cenisz najwyżej...
 — To prawda, że praktyczność cenię bardzo wysoko, ale nie jest też praktycznem prowadzić życie mnisze, bo można stetryczeć i zdziczeć...
 — Wierz mi, Wiktorze, że nikt nie może stetryczeć i zdziczeć z sercem wesołem; jednak, z dwojga złego, wolę być zdziczałym tetrykiem, aniżeli puszczać z wiatrem ziemię, honor, przyszłość dzieci...
 — Pchuu! jakie wielkie słowa — zaśmiał się Wiktor — co to to ma jedno do drugiego? Czyż ziemia i honor wymagają ofiar?
 — Wymagają — stanowczo rzekł Zenon.
 — Nie rozumiem tego i jestem pewny,