Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/314

sem chciałbym wskróś ziemi przewalić się ze wstydu i z żalu!
 Łzy nabiegły do jego ciemnych, bystrych oczu i zarazem odmalował się w nich gniew prawie wściekły.
 — Gdybym mógł, proszę pana, tobym samego siebie bił, tłukł, kąsał, do turmy zapakował...
 — Ależ na miłość Boską, czegóż ty się tak dręczysz! — zawołał Zenon z uśmiechem, niepodobnym do powstrzymania, bo rozpaczliwe gesty chłopca, pokazującego, jakby to on siebie bił, tłukł, kąsał, miały w sobie żywość naiwną i komiczną. Ale Pawełek, nagle zdobywając się na spokój, rzekł głosem stanowczym:
 — Bo ja, proszę pana, z panem Górkiewiczem nie pojadę!
 — Nie pojedziesz! Dlaczego? Przecież nie namawiałem cię, abyś został.
 Pawełek wahał się, czy namyślał przez chwilę, potem odpowiedział z powagą, u niego niezwykłą:
 — Pan mię nie namawiał, ale dobroć pana mię namówiła.
 — Jak to? wytłómacz mi to, co mówisz!
 — Co tu tłómaczyć? Postąpiłem, proszę pana, jak ostatni nikczemnik. Pan mię z nędzy wydobył, hodował, lubił, uczył, człowie-