Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/023

 Pani Aniela od przyjacielskiego współczucia uśmiechnęła się szeroko.
 — A jakże! Tacy rozumni i wykształceni oboje!
 — Żeby tylko nie ta jej choroba! — szepnęła wdowa po jeometrze i naraz zgasła jak zdmuchnięta świeca.
 Na szezlongu, w cieniu komody, melodyjny choć przyciszony głos kobiecy mówił:
 — Don Carlos, Childe Harold, Ernani, Konrad Wallenrod, Balladyna...
 — Paru z tych dzieł nie czytałem.
 — Przeczytamy je razem. Dobrze?
 — Będę wdzięczny; będzie pani Beatryczą moją!
 Pani Antonina mrugnęła powiekami ku sąsiadce.
 — A co!
 Sąsiadka odmrugnęła.
 — Aha!
 W tej chwili w kuchence, graniczącej z bawialnią, dało się słyszeć stuknięcie drzwiami, potem tupot nóg otrząsających śnieg z obuwia, potem szelest zrzucanej odzieży, aż do pokoju wbiegła dziewczyna mniej niż średniego wzrostu, z ruchami żywymi, z cerą i zarysem twarzy, które czyniły ją podobną do polnej róży.
 Ciemne włosy miała rozrzucone od wiatru, uszy zaczerwienione od mrozu i usta śmiejące się, czerwone, jak koral.
 Czy jej dobrze było, czy źle, czy miała ochotę