Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/025

 Kazia po przyjacielsku uścisnęła rękę pana Zbigniewa.
 — Dobry wieczór panu! Jakże sprawy dzisiejsze? Czy podpalacze poszli w świat, aby go znowu podpalać?
 Pan Zbigniew odpowiedział:
 — Poszli, proszę pani. Wygrałem sprawę.
 Pochyliła się ku siostrze.
 — Jakże się czujesz? Z rana było ci...
 Klementyna z niecierpliwością przerwała:
 — Nic mi nie było z rana i teraz czuję się doskonale...
 Wstydziła się przed panem Zbigniewem tego, że choroba jej trwa tak długo, lękała się znudzić go, zrazić.
 Kazia wiedziała o tem.
 — To prawda — zawołała. — Wyglądasz znakomicie; widać, że wszystko już przeszło.
 Klementyna zwróciła się do pana Zbigniewa.
 — Od czego zaczniemy nasze wspólne czytanie?
 — Ułożenie programu należy do pani.
 — Więc od jutra «Don Carlos».
 Uderzyła w dłonie; oczy jej świeciły w cieniu, jak brylanty.
 — Ach, jak to będzie miło, miło, codzień czytać wspólnie jaką godzinkę... Ale... czy pan umie po niemiecku?