Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/035

 Kazia poszła do kuchni, oba łokcie oparła o stół, twarz zakryła dłońmi.
 Dziś miesiąc, jak raz dziś miesiąc, towarzysząc jej z magazynu do domu, powiedział:
 — Byłbym najszczęśliwszym, gdybym mógł odbyć z panią przechadzkę tak długą, jak całe życie.
 Przecież to były oświadczyny. Więc ona odpowiedziała:
 — Dobrze, ale niech pan przyjdzie do nas, aby poznać mamę i Klemunię.
 — Dobrze — powtórzył — ale pozwoli mi pani dziś jeszcze rączki swoje ucałować?
 — Dobrze — powtórzyła — ale powiem mamusi i Klemuni, że pan jutro przyjdzie.
 — Jutro przyjdę.
 U bramy domu, w cieniu wieczoru, pocałował ją w obie ręce i — w usta.
 Wyprostowała się i przez kilka sekund rękawem sukni mocno wycierała sobie usta. Zdawało się jej, że jest na nich coś takiego, co i pali je i plami...
 Wtem spojrzała na buchający parą samowar.
 — Jezus, Marya! A toż trzeba zgotować dla Klemuni dwa jaja na miękko, zalecone przez lekarza. I matka też, po doznanem przerażeniu, chce napić się herbaty!