Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/037

 Tchu jej trochę zabrakło.
 — Zbigniew, śliczne imię, prawda? Otóż w tym domu z ogródkiem, pięć pokojów...
 Brak tchu był jeszcze większy.
 — Nie mów już nic, Klemuniu; gdy rozbiorę cię i będziesz spokojnie leżała, opowiesz wszystko.
 Błękitny szlafroczek, zdjęty lekkiemi jak motyl rękoma Kazi, już leżał na krześle; Kazia przyklękła i zdejmowała z drobnych stóp siostry śliczne pantofelki z pomponami. Nad pochyloną jej głową przeleciał szept:
 — Tak mi nie dobrze, Kaziu!
 Ręce, zdejmujące drugi już pantofelek, drgnęły; Klemunia jęknęła.
 — Tak nagle zdejmujesz!
 — Przepraszam, Klimciu!
 — Bo widzisz, jestem ci wdzięczna, ty dobra, ale kiedy ten okropny ból w piersi nadchodzi...
 — Czy czujesz, że nadchodzi?
 Wtem nagle za oknem coś huknęło, zagrzmiało, zaśpiewało i — umilkło.
 — Jezus, Maryo! — krzyknęła Klemunia i z obłąkaniem w oczach zaczęła szeptać:
 — Co to? co to? co to?
 Kazia ogarnęła ją ramionami i do piersi przytuliła.