Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/040

 — Bo nie zważaj na tę przeklętą muzykę. Niech sobie gra! Co nam do tego? Posłuchaj lepiej, jaką cudną suknię wykończyłyśmy dziś w magazynie. Cukierek! Nawet nie bardzo droga, ale taka ładna...
 Wiedziała, czem siostrę zająć może.
 Klemunia szepnęła:
 — A z czego?
 — Wiesz? prawie z niczego. Wełna z trochą jedwabiu. Dwa kolory trochę przygasłe: bleu fané i bleu malade. Myślę, że powinnaś koniecznie mieć w wyprawie taką suknię. Wizytowa; będziesz przecie potrzebowała sukni wizytowej...
 — Kiedy tak mało pieniędzy na tę wyprawę...
 — Bądź spokojna. Już ja się postaram, abyś miała taką suknię...
 — Wolałabym w jednym kolorze...
 — To zrobię w jednym...
 — Ale w przygasłym...
 — Naturalnie; czy jeszcze się boisz?
 — Nie; strach przeszedł. Ale znowu ból... Aa, nieznośnie!... daj może kompres...
 Traf! Traf! Wiwat! Trąby, bębny, flety, klarynety huknęły, zagrzmiały, krzyknęły, zaśpiewały i umilkły.
 Z nad białych poduszek, z podścieliska czar-