Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/043

 — Lampa zgasła. Niech mama idzie spać...
 — Czemuż ty mię tak prosisz, abym szła spać?
 — Bo w jednej bieliźnie tak długo... przeziębić się można.
 — To prawda. Zimno. A ją dobrze okryłaś?
 — Okryłam. Dobranoc mamie.
 — Klemunia śpi spokojnie?
 — Najspokojniej.
 — Już idę. Przed zaśnięciem nie skarżyła się na nic?
 — Wcale się nie skarżyła. Dobranoc mamie.
 — Znowu ci się głos zatrząsł. Co to jest?
 — A to szkło! Znowu nastąpiłam...
 — Jakże można być tak niedbałą: stłuc szklankę i szkła nie uprzątnąć. Rozbierz się tylko cicho, aby jej nie obudzić.
 — Nie obudzę.
 Blada, jak płótno, i z rękoma drżącemi, jak liście, wsunęła się do sypialni. W coraz słabszem świetle dogasającej lampy zamknęła drzwi od kuchni i klucz w zamku okręciła. Pobiegła do drugich drzwi od bawialni, popchnęła w nich zasówkę; spróbowała potem jednych i drugich. Mocno zamknięte. Tak zostaną do rana. Jeżeli matka znowu przyjdzie, znajdzie drzwi pozamykane. Żeby nie wiedzieć jak stukała, ona nie otworzy, uda, że śpi.