Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/069

jam był jako harfa eolska i jako Salomon do Sulamity wzdychający...
 Chochlik znajdował się już na wyższem piętrze ławy i, nóżki uplątawszy w bujnym wąsie szewca, skrzydełkami potrącał o czerwoną kokardę piekarza.
 Niewiele sekund upłynęło, a zjeżyły się wąsy pierwszego, zerknął na sąsiada raz, drugi, trzeci, i z wyrazu twarzy jego odgadując, że o tem samem, co i on, myśli, cichutko zagadnął:
 — Człowiek także młodym był kiedyś, panie dobrodzieju! prawda, sąsiedzie?
 Piekarz, wytrzeszczając szeroko błękitne oczy, niemal płaczliwie odpowiedział:
 — Prawda, sąsiedzie! I teraz nawet... ot, kiepska człecza natura!
 A Chochlik, rzecz dziwna, zamiast śmiać się po swojemu, kichał. To zapach kożuchów chłopskich tak mu zakręcił w nosku. Spojrzał po kożuchach i zaczmychał:
 — Pfu! Pfu! Pfu! Ci nieucywilizowani na nic mi się tutaj nie zdadzą!
 Wtem wyprostował się i nosek mu nawet znieruchomiał.
 Oskarżyciel publiczny przemawiał. Chochlika coś w mowie jego tak połechtało, że natychmiast panów majstrów opuszczając, przez salę frunął i cieszył się.