Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/094

 — A dlaczegóż pani tak wiele chodzi?
 — Lekcye daję i mam ich wiele, dzięki Bogu...
 — Pani lekcye daje? Pani jest guwernantką?
 — Jestem nauczycielką...
 — No, dobrze, niech będzie sobie «nauczycielką»... Ale po co? dlaczego, jakim sposobem? To coś nadzwy...
 — Dlaczego to panią tak dziwi?
 — A jakże! Pani przecież była bogatą panną i pewnie za bogatego człowieka za mąż wyszła...
 — Posag miałam i wyszłam za człowieka, który miał majątek, ale od dość już dawna żadnego majątku nie mam...
 — A cóż się z nim stało?
 Liwska nie odpowiedziała i szybkim ruchem obróciła twarz ku oknu, przy którym słowik krótko, lecz głośno zaśpiewał.
 — Pani ma słowika w klatce?
 — Tak — zaśmiała się Elwira Roza i dodała — ślepego...
 — Ślepego słowika? — uderzając w dłonie, zawołała Liwska.
 — Ktoś mi go przywiózł z zagranicy; tam oślepiają słowiki dlatego, aby w klatce i w czasie zimy śpiewały...
 — Prawda; słyszałam o tem. Ludzie czasem bywają bardzo okrutni...
 — Okrutni? — zadziwiła się Elwira Roza.