Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/100

 I powstawszy, w bałwaniącej się za nią fali fularów i koronek wyniosła i przepyszna, za plecy Liwskiej zasuwała jedną z poduszek, barwnym gradem osypujących otomanę.
 — Niech pani będzie łaskawa oprzeć się... wygodniej.
 W tej chwili słowik wyrzucił z klatki na pokój kilka czystych, przeciągłych tonów i zakończył je krótkim trelem. Elwira Roza szybko obróciła się ku niemu.
 — Biedny! — rzekła; — teraz mi już zawsze żal go będzie. Popsuła mi pani przyjemność... ale to dobrze, bo już od tego czasu nigdy takiego drugiego... Trzeba mu na pociechę dać cukierek...
 Z wyjętym z bomboniery cukierkiem w palcach wspięła się ku klatce.
 — Nie widzi, biedak, cukierka! To jeszcze nic, ale że nigdy już... Do cukierka trafi, bo przyuczony szukać po klatce... ale ani słońca, ani księżyca, ani zieloności już nigdy...
 Liwska z ciekawością ścigała oczyma jej ruchy; jednak sięgnęła po zegarek.
 — Ale ja z interesem przyszłam, a czas ucieka...
 — Co tam czas! — zawołała Elwira Roza i szybko od klatki na fotelik swój powróciła.