Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przędze.djvu/271

było bardzo błękitne; na tle jego bujał, pływał, wzbijał się i opadał chór chyżych ptaków. Szczupłe, długie, chyże, z rozpiętemi skrzydłami ptaki zataczały na błękicie wielkie koła i zygzaki, znikały nad dachem, wypływały z nad dachu, malały na wysokościach, zniżały lot, rozsypywały się w gonitwach, w radosnem igrzysku.
 Dziadek, zapatrzony w ptaki, rzekł:
 — Jaskółki!
 Ktoś z pod ściany odpowiedział:
 — Wiosna!
 Młoda kobieta, splatając dłonie, zawołała:
 — Przyleciały!
 I nagle odwrócili się wszyscy od jaskółek, a oczy utkwili w zamknięte drzwi. Kobieta w czarnym czepeczku, odchodząc od okna, kończyła pacierz.
 — Módl się za nami grzesznymi...
 — Amen! — rozeszło się po pokoju kilka szeptów.
 W szczebiotaniu wróbli za otwartem oknem zaszła pauza. Jaskółki latały po błękicie w koła i zygzaki. Płynne brylanty ciekły z dachu ciężkie, duże...
 Z ciszy, jak błyskawica z chmury, wystrzelił krzyk, jeden, wielki, brzmiący walką życia z konaniem. Wtargnął z za drzwi zamkniętych, może z za niejednych, jednak w serca uderzył tak mo-