Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Przygody Jasia.djvu/34

i cieślą już być nie może, pracuje przecież, do piłowania drzewa najmuje się, aby tylko u córki i zięcia na łaskawym chlebie nie siedzieć.
 — Oni i sami ubodzy... — dodała.
 — Oni ubodzy?! — tonem zdziwienia zawołał Jaś.
 — A pewno — odrzekła stara; my tu wszyscy ubodzy. Myślicie paniczu, że z lepienia garnków i piłowania drzewa po pańsku żyć można, szczególnie kiedy w chacie siedm dusz jest do nakarmienia i przyodziania? Ale toby jeszcze nic nie było, gdyby się była Anula dwa lata temu nie rozchorowała. Od dwóch lat nie domaga ona i nie domaga, a Janek bardzo jej żałuje, więc tedy do doktorów i do apteki chodzi a chodzi... a to dużo pieniędzy z domu wyciąga, tak, że już ich potem na niedzielny kawałek mięsa brakuje...
 — A dla czego niedzielny? — zapytał Jaś.
 — Bo my, paniczu, w niedzielę tylko mięso jadamy i to nie zawsze...
 Kiedy tak Jaś ze starą babką rozmawiał, garncarz nosił po izbie Marylkę i czasem podrzucał ją aż pod sufit, a potem chwytał w powietrzu, z czego ona i Wincuk, a nawet mizerna garncarzowa śmieli się na głos cały. Stary tracz tylko głodny był i niecierpliwił się, że mu wieczerzy nie dają.
 — Matko! — zawołał znowu — dawajcież prędzej!
 Stara rozgniewała się bardzo i krzyczeć zaczęła.
 — Czy to nie widzicie, że Mikołaja jeszcze nie ma, a bez niego wieczerzać grzech byłby i ubliżenie jemu!... Nie możecie to poczekać cierpliwie?
 Kiedy uspokoiła się i przestała, Jaś wskazując jej starego, zapytał znowu:
 — Wszak ten... pan to mąż pani?
 — Aha — odpowiedziała — wszak ci to już mówiłam...
 — A dla czegóż pani nazywa go: ojcze! a on panią: matką? Mama moja i mój ojciec nazywają się po imieniu.
 Stara zaczęła śmiać się bardzo, trząść głową i wołać.
 — Ot ciekawy paniczyk! ot roztropne dzieciątko! jakie to ono pytanie zadaje! Aj, śmiech, doprawdy, czysty śmiech!