Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Sylwek Cmentarnik.djvu/018

dziejka może? Panie Boże, odpuść! Po nocach włóczyć się i pod cudzemi oknami siadać...
 Z pod ściany, cichy i nieśmiały głos odezwał się.
 — Siadłam odpocząć...
 — Odpocząć! jak odpocząć? co odpocząć? gdzie odpocząć? pod naszemi oknami odpoczywać! Podsłuchiwać może i podpatrywać! Czy nie Jeżewicz to czasem przysłał tu panią, żebyś nas szpiegowała i żeby do ks. dziekana z językiem lecieć: u Łukasza piją! u Łukasza jedzą! u Łukasza hulają! Idź, idź, zkąd przyszłaś, i gadaj coś widziała i coś słyszała...
 Kobiéta, całkiem teraz ukryta w cieniu, wymówiła:
 — Przyszłam z daleka...
 — Zdaleka! zdaleka! Od Jeżewicza, od wroga naszego od szpiega naszego! z pod Fary! z kamiennego zaułku! zdaleka! zdaleka! zkądże naprzykład?
 W cieniu ozwał się szept:
 — Ze wsi...
 Tym razem kobiéta, stojąca w progu, nie odpowiedziała nic. Nagle jakoś umilkła i wyciągnęła szyję w kierunku przybyłej, chcąc snać śród cienia dostrzedz jéj rysy. Po chwili, ciszéj znacznie i łagodniéj, niż wprzódy, wymówiła.
 — Ze wsi... A zkądże? z jakiéj strony?
 — Z Targowa, — odrzekła przybyła.
 — Z Targowa? Nie znam. Nie wiem. Gdzież to jest?...
 — Dziesięć mil ztąd... za temi wielkiemi lasami...
 — Za lasami... — w zamyśleniu powtórzyła gospodyni domostwa i dodała: dziesięć mil... no, no! kawał drogi! I cóż? piechotą szłaś? długo? wieleż dni?
 — Piechotą. Trzy dni. Nie mogę iść prędko...