Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/055

 — Władku! — podchwycił Ławicz — pocóż tłómaczysz się... myśmy przecież nie chcieli zmartwić cię, ani obrazić...
 — Nie, ale wyobrażacie sobie, że ja... marnuję się!....
 — Prawdą a Bogiem, mnie się tak zdaje — rzucił Kaplicki.
 Zegrzda stał chwilę milczący, z pochyloną głową, i wciąż, wciąż giestem gwałtownym strzepywał pył ze swego cygara. Nagle wyprostował się, podniósł głowę i cicho wymówił:
 — Może!
 Potém pochwycił ręce obu dawnych towarzyszy swych, ścisnął je, wstrząsnął niemi mocno, długo, i skierował się szybko ku drzwiom oficyny.
 Idąc obok Ławicza chodnikiem ulicy, Kaplicki mówić zaczął:
 — Tak przecież, jak jest, pozostać z tobą nie może. Cóż ztąd, że ja z największą w świecie przyjemnością służyć ci teraz będę, czém mogę? Wszystko to tymczasowość; trzeba coś stałego wymyślić...
 — Mam nadzieję, że, jeżeli Żyrskiemu księgarnia pójdzie dobrze, będzie on pomocnika potrzebował i mnie tym pomocnikiem...
 — Ale! ale! nadzieja!... jeżeli!... a tu pilno! Wiész co? może-byś ty do jakiego biura...
 — Myślałem już o tém, ale wstęp do biur trudny, stosunków i protekcyi nie mam...