Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/123

dy oficer opowiedział mu, że miał pojedynek, był ciężko ranionym i długo chorował.
 — Widziałeś ją? — szepnął — to żona majora? biłem się o nią!
 Mówił to bez przechwałki, jako rzecz całkiem prostą i wogóle wydawał się znacznie mniéj wesołym, niż dawniéj.
 W Atlantydzie Ławicza pojedynki nie istniały; to téż z westchnieniem rzekł:
 — Mój drogi! pojedynek jest barbarzyństwem, które w oczach...
 — Mój kochany — przerwał Zegrzda — każdy z łachmanów w koszu téj tandeciarki, która tam stoi więcéj może wart ode mnie! Ale odwagi przynajmniéj nikt mi zaprzeczyć nie może!
 W głosie zadrżał mu żal, oko błysnęło dumnie. Ławicz popatrzył na towarzysza i, z przyzwyczajenia do rozmawiania z samym sobą, do siebie, nie do niego, wymówił:
 — „Dobre ziarno, na zły grunt rzuczone, puste, kłosy rodzi.“
 — Czy i to także powiedział Musonius? — zaśmiał się Zegrzda.
 — Nie, Attius w Synefebach — spokojnie odparł Ławicz.
 — Niech go dyabli wezmą! Ty bo, Zygmuś, z tymi filozofami swymi bzika masz! Łatwo to pięknie mówić i pisać, ale pięknie żyć... oho!