Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/143

gdy na wieczorach nie bywasz, bo pomyślą o tobie, że jesteś człowiekiem dzikim...
 — Mój Michasiu, wedle mnie, ten tylko człowiek jest dzikim, który nie zna nauki i nie rozumié wielkich idei, przez nią...
 — Wedle ciebie tak jest, a wedle tych pań inaczéj; dla nich człowiek, nieobeznany z towarzystwem, jest dzikim, i co prawda, ja sam zdanie to podzielam. Nie obrażaj się tylko! o tobie nie mówię. Ty jesteś Salomonem i najpoczciwszym w świecie chłopcem... Pójdziesz jutro ze mną na wieczór, prawda?
 — Nie, mój drogi!
 — Ależ pójdziesz, mój Zygmusiu! mój najmilszy... ja cię chcę w świat wprowadzić, i jak powiem pannie Alinie, że cię przyprowadzę, to mi łatwiéj kłótnią przebaczy...
 — Jednakże, sam mówiłeś, że pogardza ona...
 — Ależ to zupełnie co innego. Twój ojciec był takim samym dobrym szlachcicem; przytém, jesteś moim szkolnym kolegą i człowiekiem... interesującym. Coż ? pójdziesz? prawda!
 Wycałował go znowu w oba policzki i, podając mu filiżankę herbaty, zaczął:
 — Jutro, o godzinie drugiéj, włożysz frak i pójdziemy z wizytą...
 — Ależ, mój Michasiu, ja fraka nie mam...
 — Masz tobie! fraka nie ma! Któż bo na całym świecie może nie miéć fraka? Cóż robić? poprowa-