Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/152

 — Czy pan się dobrze bawi...
 — Ja, pani... nie bawię się wcale.
 — Jakto? Nie bywa pan ani na wieczorach, ani na koncertach, ani...
 — Nie bywam nigdzie...
 Oczy jéj ze zdumieniem tkwiły w jego twarzy, lecz świeciła w nich zawsze ta sama, co wprzódy, pociągająca i uśmiechająca sympatya.
 — Ależ... — zaczęła znowu, — znajomi pana muszą bardzo gniewać się za to, że im pan towarzystwa swego odmawiasz...
 — Ja, pani, nie mam znajomych...
 Spuściła oczy na wachlarz.
 — To bardzo dziwne! — rzekła.
 Ławicz przypomniał sobie przestrogę przyjaciela, i ze szczególnym uśmiechem podchwycił:
 — I dzikie także, nie prawdaż pani?
 Dziewczyna zaśmiała się figlarnie i zawołała:
 — Trochę dzikie, to prawda!
 — Figura kontredansa druga. — Ławicz pracował znowu, i raz nawet omylił się, jednak oczy jego były już mniéj wystraszonemi. Zjawiło się w nich zamyślenie. Pomiędzy drugą a trzecią figurą, piérwszy już zwrócił się do swéj tancerki.
 — A pani stale mieszka na wsi?
 — Tak, panie.
 — Wieś z ciszą swą i swobodną naturą musi być bardzo piękną...