Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/154

powiodła. Z chichotem tym i z temi kwiatami, skaczącemi w lesie loczków, wydała mu się dzieckiem, małém, pustém, swawolném dzieckiem. Uciszyła się jednak wkrótce i spoważniała trochę.
 — Jeżeli pan prosi — ciągnęła przerwaną rozmowę — to powiem. W téj ulubionéj powieści mojéj jest bohater, nadzwyczaj podobny do pana; zaraz pomyślałam sobie, że to podobieństwo dziwne...
 Ławicz zdziwił się bardzo. On! podobny do bohatera powieści!
 — Powierzchowność miał on zupełnie taką, jak pan, tak samo mieszkał gdzieś na poddaszu i książki pisał...
 — Ja pani książek nie piszę.
 Spojrzała niedowierzająco.
 — Jakto? nie pisze pan książek?
 — Nie, pani...
 — Naprawdę?
 — Najpewniéj.
 — Ach! a nam mówiono...
 Wydawała się zmieszaną i zmartwioną.
 — Więc... cóż pan robi?
 — W biurze służę...
 Dziewczyna przygryzła z lekka usta.
 — Jakto! i doprawdy pan książek nie pisze?
 — Próbowałem, pani, pisać je... ale nie udało mi się...