Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/165

kazań. Daję dziś obiad dla tych przyjaciół moich, którzy o samych niedorzecznościach...
 — Dajesz obiad, na którym zapewne będziecie pić szampana, a po którym zasiądziecie do kart...
 — Naturalnie.
 — Widzisz! ganisz mój sąd prędki i surowy. Jak można sądzić was inaczéj? Czy pamiętasz tę hulankę u Żegrzdy, na któréj byliśmy razem?
 — Pamiętam; cóż więc?
 — Będziesz dziś przecie robił zupełnie to samo, co Zegrzda...
 — Ależ to zupełnie co innego!
 — Dlaczego?
 — Ojciec zdał na mnie świeżo rządy majątku, żenię się, wchodzę do obywatelstwa...
 — Więc?
 — No, muszę więc zaprosić, przyjąć, ugościć współobywateli...
 — Zupełnie to samo robił Zegrzda. Zapraszał, przyjmował, ugaszczał...
 — W inném kółku.
 — W każdém kółku, co złe, to złe.
 — I w innéj zupełnie formie...
 — Otóż to! forma... rzecz zawsze dla was najważniejsza... I występki popełniać można, byle w wykwintnéj formie...
 Sprzeczali się zawzięcie; powierzchowność Ławicza utraciła całkiem zwykły swój charakter. Unosił