Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/184

 — Niedawno pewnie?
 — A wczora tylko.
 — Nazywam się Zygmunt Ławicz. Czy mogę wiedziéć...
 — Co takiego?
 — Czy mogę wiedziéć, jak imię i nazwisko pani.
 — Czemuż nie? — Franciszka Rębkówna.
 — Także Rębkówna?
 — A jakże! — U nas w okolicy trzydzieści domów Rębków. Wujaszek Paweł z téj okolicy pochodzi, i ciotka Pawłowa z téj okolicy, i ja...
 Rozmowa urwała się. Piękna dziewczyna krzątała się około uprzątania izdebki. Ruchy jéj miały w sobie swobodę i giętkość, pokrywającą to, co było w nich prostaczego. Widocznie stawała się coraz śmielszą.
 — Jezu! — zawołała po chwili — co tu książek! — i w serdecznym śmiechu, pomiędzy wiśniowemi wargami ukazała dwa rzędy prześlicznych zębów.
 Ławicz wydawał się trochę zmieszanym. Dziewczyna miotełką z piór kogucich strzepywała pył z książek, tak blizko niego, że zapach sterczącego we włosach jéj jaźminu twarz mu oblewał.
 — A pani lubi czytać książki?
 — Ja?
 Zdziwiła się nieco i zastanowiła.
 — A lubię... kiedy piękne modlitwy są...