Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/188

 Od płowych włosów aż do ogorzałéj szyi, stanęła cała w ogniu rumieńca. Zarazem odwróciła się prędko; skoczyła ku drzwiom. Już otwierała je, kiedy Ławicz, wstając ze stołka, zawołał:
 — Proszę pani... panno Franciszko!
 — A co?
 Z ręką na klamce, odwróciła ku niemu twarz jeszcze nieostygłą, z nieśmiało podnoszącemi się z pod ciemnych brwi liliowemi oczyma.
 Alboż on wiedział sam, co miał jéj do powiedzenia? Przez kilka sekund patrzali na siebie wprost, oko w oko.
 — Ot tak. Nic! mnie tu smutno... więc chciałem, żeby pani dłużéj trochę pobyła...
 Spojrzała po izdebce i wstrząsnęła głową na dowód niby pożałowania...
 — Że smutno, to smutno...
 — I ja... z biédy... w służbę pójść musiałem.
 — Do kancelaryi? — zapytała.
 Skinął twierdząco głową.
 — Wujaszek mówił wczora...
 Urwała i twarz za drzwi wpółotwarte schowała.
 — Co wujaszek mówił?
 — Że pan bardzo uczony... — odpowiedziała z za drzwi.
 Ławicz uśmiechnął się dziwnie.
 — To ja byłam bardzo ciekawa zobaczyć pana.