Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/191

 Pomiędzy szafą a piecem słyszéć się dawał szczególny szmer, bardzo podobny do drapania paznogciem po drzewie.
 — Ciotko!
 — Aha?
 — Ten pan...
 — To co jeszcze?...
 — Bardzo ładny... taki jakiś biały i tak smutno patrzy...
 — A co by miał być wesołym? biedaczysko! pracuje, jak wół, a sam jeden na świecie, jak palec...
 Tym razem pomiędzy piecem a szafą dało się słyszéć głośne westchnienie.
 — Ciotko!
 — Aha?
 — Ten pan... daleko rozumniejszy od Józefka... Musić to nie każdy kancelista głupi taki, jak Józefek...
 Tym razem, z pod kołder wychylił się cały już potężny biust Rębkowéj.
 — No, no! coś ty mi zanadto o tym panu gadać zaczęłaś! Jeszcze nim sobie głowy nie zawróć! On nie dla ciebie, pamiętaj! bo choć ty szlachcianką i bratanicą moją jesteś, ale bez edukacyi, a on uczony i będzie sobie żonki z edukacyą szukał. Ot, wyleź lepiéj z kąta i zawiń się około uprzątnięcia izby i około obiadu, bo jak wuj z miasta przyjdzie a obiadu nie będzie... herezyi takich narobi, że piechotą do okolicy uciekniesz...