Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/198

jego, zerwała się i chciała uciekać. Ale on drogę jéj zastąpił.
 — Czego płaczesz? — zapytał.
 Nie odpowiedziała. Stała przed nim, odwracając spłakaną twarz i zasłaniając ją ręką.
 — Może... może po tym ogrodniku z Zawirowa, który ci tę różową pelargonią darował?
 — Niech jego dyabli wezmą! — sarknęła.
 — Cóż? za matką ci tęskno?...
 — A tęskno, ale nie dla tego...
 — Nie dla tego płaczesz? Więc dla czegóż?
 Nie spostrzegł wcale, że rozmawiał z nią w taki sposób, w jaki ludzie dorośli rozmawiają z dziećmi.
 — Może już w służbę tę trzeba ci iść?
 Łzy deszczem polały się z jéj oczu.
 — A już, trzeba — szepnęła — wuj miejsce znalazł...
 Wziął ją za rękę.
 — Lękasz się służby... biédna...
 — Nie, nie — zawołała — nie tego...
 — Czegóż więc? Smutno ci, że pomiędzy obcymi...
 — Nie! nie!
 Z giestem rozpaczy załamując dłonie i oczy sobie niemi zasłaniając, krzyknęła prawie:
 — Ja ztąd nie chcę iść... Boże mój! po co ja tu przyjechała! Jak te drzewa w ziemię, tak ja tu już wrosła!...