Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/201

 Ławicz wstał, wziął rękę trzymającą połę kaftana i pocałował ją z uszanowaniem.
 — Pani Pawłowo — wzruszonym głosem zaczął — nie zrobiłaś pani jeszcze przypuszczenia trzeciego...
 — Jakiegoż to?
 — Żebym się ja z panną Franciszką ożenił.
 Kobiéta szeroko otworzyła oczy.
 — Wszelki duch!... — zaczęła, a skończyła przeciągle wymówioném. — A!
 — A! — powtórzyła — no, nie było to w mojém oczekiwaniu! Ale no... nie takie rzeczy dzieją się na świecie... To pan doprawdy Frankę tak polubiłeś, żebyś z nią i żenić się chciał?
 — Jest to szczerém pragnieniem mojém...
 Kobiéta bardzo widocznie ucieszoną była. Wstrząsała jednak głową.
 — Ale jakże to będzie! pan to podobno mądry bardzo, a ona zwyczajnie, zagrodowa szlachcianka, bez edukacyi...
 Ławicz uśmiechnął się trochę smutnie, trochę ironicznie.
 — Raz tylko — rzekł — byłem w towarzystwie panien edukowanych. Nie podobałem się im i one mnie nie podobały się także...
 — No, no! to dziwy jednakowoż! Zawszeż to panu potrzeba żonki, i z manierą pańską, i ot, z pięknego domu...