Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/231

 Teraz w twarzy jéj, podniesionéj ku niemu, zatopił wzrok smutny i jakby badawczy.
 — Franko moja — rzekł — ja nie gniewny na ciebie, za cóż-by? Myślałem tylko, czy ty ze mną szczęśliwą będziesz?
 — Oj, oj! — westchnęła i uśmiechnęła się zarazem.
 — Posłuchaj! tobie, młodéj takiéj, trzeba-by może młodego, wesołego chłopca...
 — Abo ty stary, Zygmuś? — zaśmiała się głośno.
 — Nie, ale lata krótkie bywają czasem długiemi, a są na świecie myśli, prace, cierpienia, które człowiekowi prędko młodość odbierają. Ot widzisz, ja bawić się tak, jak tam bawią się, nie umiem, i nijak nie umiem...
 — A czemu? — spytała.
 — Nie przywykłem.
 Popatrzała na niego długo, niespokojnie.
 — Zygmuś! — zawołała — ty czegoś doprawdy smutny!
 Twierdząco skinął głową.
 Zapominając o nieśmiałości i wstydzie, porywczym ruchem szczeréj a strwożonéj miłości, zarzuciła mu na szyję oba ramiona.
 — Zygmuś mój! — zaczęła — słonko ty moje złote! nie smuć się ty, i nad złą dolą swoją, co minęła, nie dumaj, ale nad dobrą, co do nas zaśmieje się,