Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/250

fartuch dziecka, zapytując, gdzie-by mógł znaléźć syna cukiernika.
 Kaplicki, z kapeluszem w ręku, patrząc za nim, trząsł głową.
 — Nie tęgie obiady dawać mu musi ten jego Kwira! — szepnął.
 — Zmarnował się — do ponczu swego wymówił Zegrzda.
 Ławicz zaczął:
 — Może...
 — A tak! tak! naturalnie! — podchwycił Kaplicki, i do pugilaresu swego sięgnął. Dębski wstał i z gazetą w ręku do rozmawiających zbliżył się.
 — Byłem także kolegą panów tu wszystkich — rzekł z chłodnym ukłonem.
 Po chwili, Derszlak ukazał się znowu w progu, a Ławicz, powstawszy, zbliżył się ku niemu i wręczając mu cztery szeleszczące papierki, z cicha wymówił kilka urywanych wyrazów, pomiędzy któremi słychać było: doktor... lekarstwa... koleżeńska przysługa...
 Derszlak zmieszał się trochę z razu, ale potém niedbale głową skinął.
 — Dobrze — rzekł — i słusznie! Nie dziękuję wam wcale... bo spełniliście tylko swój obowiązek. Wy macie, ja nie mam... więc stało się wedle sprawiedliwości, a i to jeszcze nie zupełnie... Nie o sobie myślę w téj chwili. Mnie już mało, albo i nic wcale nie potrzeba... ani doktora, ani lekarstw nie potrzebu-