Strona:PL Eljasz-Radzikowski-Illustrowany przewodnik do Tatr, Pienin i Szczawnic.djvu/237

a w końcu, za staraniem wszystkich parafij kapituły Spizkiej, stanął roku 1303. klasztór Kartuzów, których reguła odpowiadała duchowi owego czasu. Z początku żyli ci pustelnicy z jałmużny i pracy własnej w swoich ogródkach, lecz później uposażyli ich hrabiowie na Niedzicy wsią Lechnicą, gdzie im nawet r. 1319. Kokosz, syn Rykolfa z Berzewicy, zbudował klasztór, przezwany później Czerwonym Klasztorem. Następcy Kokosza wzbogacali coraz więcej Kartuzów, do czego się przyczynili także królowie polscy, Ludwik, Jadwiga i Jagiełło.
 Wśród tego Hussyci napadli r. 1425. Czerwony Klasztór, złupili go; r. 1433. znowu nowa zgraja tych sekciarzy napadła tutejszy klasztór i zrabowała go do szczętu.
 W 16. wieku, w czasie wojny Zapoliego z Ferdynandem cesarzem, ucierpiał Klasztór Czerwony bardzo dużo, a w końcu go luteranizm dobił. Przy burzeniu ówczesném klasztorów, najprzód w tych stronach padł ofiarą klasztór na górze Hledonie; pustelnicy z niego schronili się do Czerwonego Klasztoru, lecz ich i tu dosięgniono i obrabowano r. 1545.
 Odszczepieństwo przybrało tu wielkie rozmiary, przechodzili na wiarę Lutra prałaci, księża a i zakonnikom się to spodobało, że tylko niewielu z Kartuzów pozostało w Czerwonym Klasztorze, ci, chociaż w nędzy, dotrwali do r. 1565., gdy ich przemocą zniesiono i rozpędzono. Starych, co nie mieli