sił wlec się gdzieś w świat, pozostawiono w klasztorze, gdzie powoli wymarli, a młodym kazano wracać do swoich krajów. Po zniesieniu zakonu dostał się r. 1569. klasztór z dobrami w świeckie ręce, a za Jana Kazimirza dzierżył je znany nam z najazdu na Polskę Rakocy.
R. 1700. kupił te posiadłości Władysław Matyaszowski, biskup Nitrzański, i darował je Kamedułom. Ci nowi pustelnicy przezwali Czerwony Klasztór Pustelnią Górą Korony (eremus montis coronae), założyli tu szpital, lecz r. 1782. doczekali się zniesienia w skutek dekretu cesarza Józefa, a dobra ich wcielono do funduszu religijnego, bibliotekę i sprzęty kościelne pozabierano do różnych kościołów.
R. 1820. klasztory niegdyś Kartuzów i dobra oddano kapitule obrządku greckiego w Preszowie, a w ochronionych jeszcze salach Czerwonego Klasztoru duchowni unici odbywają swoje soborowe zjazdy.
Pieninami zwie się całe pasemko gór wapiennych od Czorsztynu do Szczawnicy, przerznięte korytem Dunajca. Ciągnie się ono 1½ mili wzdłuż a w szerz sięga najwięcej ¾ mili[1]; za właściwe zaś Pieniny uważają ludzie główną grupę skał od Czerwonego Klasztoru do ujścia potoku Ruskiej Wody w Szczawnicy, i ta część rozlega się w prostej linii
- ↑
odpowiednio: ok. 11 i ok. 6 km
