pszania zwierząt z nauką poznawania wieku, Wilno 1836. 3) O poznawaniu i leczeniu chorób koni, Wilno 1838, 8, z 1 tab. ryc. 4) Zoonomia, czyli nauka o życiu zwierząt domowych, Wilno 8. Ważniejsze postrzeżenia, robione w klinice, opisał w dziele: Collectanea medico chrurgica, Vilnae 1838, 4, tom 1; najciekawsze zaś doświadczenia swoje ze zwierzętami wściekłemi, i patologiczne preparata ogłosił p. t. Einige zoopathologische Bemerkungen, w Magazin fur die gesammte Thierheilkunde, Berlin z r. 1840. Gdy w r. 1840 powzięto zamiar wcielenia akademii med. chir. wil. do uniwersytetu ś. Włodzimierza w Kijowie, Adamowicz spisał zbiory akademii w dziele: Museum anatomicum Vilnense, Vilnae 1842, pars 1 Physiologica, pars 2 Pathologica, w przemowie do którego historyę zakładów skreślił, a część patologiczną podług własnego układu uporządkował. W tyra czasie wileńskie towarzystwo lekarskie, założone staraniem Józefa Franka w r. 1805, a dzielnie wspierane przez uniwersytet, a następnie akademiję, było w bycie swoim zagrożone; Adamowicz dla przedłużenia bytu jego ogłaszał: Praktyczne postrzeżenia niektórych lekarzy, 1846—1852, Wilno i Warszawa, 8, zesz. 1—4. Dnia 12 Grudnia 1855 r. Adamowicz urządził obchód pięćdziesięcioletniej rocznicy istnienia towarzystwa, i wydał ku jej wspomnieniu: Rys początków i postępu anatomii w Polsce i Litwie, 1855 r. Wilno; w którym na końcu wyłożył własne prace w Patologii porównawczej. Obok tego Adamowicz ogłosił program zadania konkursowego do nagrody: O przyczynach kołtuna, a w Kuryjerze wileńskim z r. 1856 podał wiadomość historyczną o towarzystwie. Prócz prac w dziedzinie nauk lekarskich, Adamowicz pracował nad dziejami miasta Wilna i wydał dzieło p. t. Kościół augsburski wileński, kronika na pamiątkę trzechwiekowego istnienia tegoż kościoła. Wilno 1855. Prócz dzieł wyżej wymienionych, Adamowicz nie ustawał zasilać płodami swej pracy dzienniki krajowe i zagraniczne; wiele artykułów pióra jego było zamieszczonych: w Tygodniku petersburgskim, w Wizerunkach naukowych wileńskich, w Pamiętniku lekarskim warszawskim, Ondynie, Kuryjerze wileńskim, w Encyklopedyi powszechnej z r. 1838, w Bulletin de la sociéte Imperiale des naturalistes de Moscou, w Medicinische Zeitschrift fur Russland, w Bertholda: Beitrage zur Physiologie, w Magazin fur die gesammte Thierheilkunde, w Marburgskiej Zeitschrift fur die Thierheilkunde, a nadto poczynił przypisy i dodatki do Cuvier’a Historyi nauk przyrodzonych, Wilno 1854, tłumaczenia Belkego i Kremera.
Adamowicz Alexander (ob. Wojda).
Adamówka, przedmieście miasta Brzeżan, w Galicyi, wcielone do miasta w r. 1843, pierwotnie tatarska osada, aż do 1843 r. zostająca w poddańczym stosunku do państwa Brzeżan.
Adams (Samuel), ur. 27 Wrześn. 1722 w Bostonie. Ukończywszy naukę teologii w uniwersytecie Harvard, został później poborcą podatków. Obrany roku 1765 członkiem zgromadzenia prawodawczego Stanu Massachusets, bronił gorliwie sprawy narodu. Z jego to pomysłu urządzono stowarzyszenie ludowe, scentralizowane w Bostonie, które rewolucyi silny dały popęd. Zostawszy deputowanym w kongresie, przeważny wziął udział w akcie ogłoszenia niepodległości. Namiętny i gwałtowny, nie lubił rozważnego Washingtona i często stawał z nim w opozycyi. R. 1794 mianowany został gubernatorem Massachusets. W trzy lata później zrzekł się urzędowania i osiadłszy w Bostonie, um. 2 Paździer. 1802. Wątła powierzchowność Adamsa w dziwnej była sprzeczności z potęgą jego ducha.
Adams (John), drugi prezydent Stanów Zjednoczonych (od 1797—1801) i jeden z najznakomitszych mężów stanu swego kraju, ur. 19 Października 1735, pochodził z familii purytańskiej, która r. 1630 przesiedliła się z Anglii do Massachu-
