zł. niem. dochodu. Odtąd młodsza Albertyńska liniją utrzymywała się wciąż przy swych posiadłościach, a nawet dostąpiła godności królewskiej w 1806 roku.
Alberyk I, margrabia Spoleto i Camerino, ożenił się z Marocyją, córką sławnej Teodory i stał się przez to świeckim władcą Rzymu w drugiej połowie IX i na początku X wieku. Alberyk zamordowanym został w 925 r., wdowa zaś jego wstąpiła w związki małżeńskie z Hugonem z Prowancyi, królem Włoch. — Alberyk II, syn Hugona, panował w Rzymie jako senator i princeps przez lat 23 do 954 r.
Alberyk de Rosate z Bergamu, pisał kommentarze nad dekretami i pandektami. Umarł w Rzymie w 1354 roku.
Alberyk, Włoch rodem, zakonnik i dyjakon na górze Kassynu, później kardynał tytułu Czterech Świętych Koronatów, żył około r. 1057; znajdował się na soborze zwołanym w Rzymie przez Grzegorza VII, przeciw Berengaryjuszowi, i zbijając jego błędy napisał, niespełna w ciągu tygodnia, traktat o Bożóm ciele. Piotr dyjakon świadczy, że pisał on wiele innych dzieł: hymny o ś. Mikołaju, rozmowę o muzyce; traktat przeciw cesarzowi Henrykowi o elekcyi papieża; rozprawy o sądzie ostatecznym, karach piekielnych; o raju; o ś. Pawle, ś. Apollina-rym; żywot ś. Dominika, opata, (znajduje się w zbiorze Bollanda pod dniem 22 Stycznia), tudzież świętej Scholastyki. Rękopisma niedrukowanych dzieł jego znajdować się mają w biblijotece Bernardynów we Florencyi. Wielu pisarzy mylnie go bierze za jedno z Alberykiem, także zakonnikiem na górze Kassynu, który żył około r. 1123. L. R.
Alberyk (Alberic), zakonnik reguły Cystersów w opactwie Trium fontium (Trois Fontaines), w Szampanii, żył około połowy XIII wieku. Zostawił po sobie Kronikę od stworzenia świata do r. 1126, wydrukowaną w Accessiones historicae Leibnitza.
Albi, miasto dawniej Langwedocyi, obecnie stolica francuzkiego departamentu Tarn, nad rzeką Tarn, liczące około 15,000 mieszkańców. Jest ono siedliskiem arcybiskupa i posiada trybunały I instancyi i handlowy, akademije, gimnazyjum, szkołę normalną, biblijotekę publiczną z 14,000 tomów, muzeum i gabinet historyi naturalnej. Przemysł miejscowy dostarcza szczególniej sukna, kołder wełnianych, przędzy bawełnianej, papieru i t. p. Dosyć rozgałęziony jest handel zbożem, winem, wyrobami złotniczemi, suszonemi owocami, szafranem i t. d. Chociaż w ogólności bardzo źle zabudowane, Albi posiada jednak kilka gmachów godnych uwagi; katedra zwłaszcza gotycka, ozdobiona wewnątrz freskami Jana z Udine, jest arcydziełem gustu i śmiałości w architekturze. Wymienić dalej należy: pałac prefektury, dawniej mieszkanie książąt albigeńskich, wspaniały szpital miejski, most przez rzekę Taran i wodotrysk w Verdusse. Miasto Albi było kiedyś stolicą kraju Albigeois, rządzonego aż do połowy XIII stulecia przez udzielnych wice-hrabiów, z których ostatnim był Raymond-Roger. Pod Ludwikiem XIII Richelieu opanował to miasto, liczące wtedy wielu protestantów; pod Ludwikiem XIV zaś odwołanie edyktu nanteńskiego zmusiło część jego mieszkańców do opuszczenia ziemi francuzkiej. Odbyto tu dwa koncylija, jedno r. 1176, na którem potępiono Albigensów (ob.), drugie r. 1254. Albi jest miastem rodzinnem nieszczęśliwego żeglarza La Peyrouse(ob.),któremu wystawiono tu r. 1844 posąg bronzowy na jednym z głównych placów publicznych.
Albigensy, tak nazywano w początku wszystkich przeciwników wojska krzyżowego, (zebranego przez papieża Innocentego III w 1209 r.), które wtargnęło do obwodu Albigeois w południowej Francyi. Pozorną przyczyną wojny było zabicie inkwizytora i legata papiezkiego Piotra de Castelnau, wysłanego w celu
