wytępienia kacerzy w państwie Rajmunda VI, hrabiego Tuluzy, ale prawdziwym celem wyprawy było: pozbawienie Rajmunda posiadłości, za przychylność i pobłażanie, jakie ten książę okazywał heretykom. Legaci Arnold, opat cystersów, i Milo, zdobyli Beziers, stolicę Rogera, siostrzeńca Rajmunda i wycięli w pień do 20,000 mieszkańców. Niemniej okrutnym okazał się Szymon de Monfort, hrabia de Leicester, któremu papież podarował państwo Rajmunda VI. Śmierć Szymona zmieniła wkróce postać rzeczy, — Rajmund VI i syn jego Rajmund VII odebrali swe państwo w 1222 roku. Wówczas papież wszedł w związek z Ludwikiem VIII królem francuzkim i wojna z Albigensami rozpoczęła się znów z całą srogością. Po wzajemnych mordach i zamienieniu prześlicznej prowincyi w pustynię, zawarto pokój 1219 r. Rajmund wykupił się od klątwy ogromną summą, nadto ustąpić musiał część swego kraju bratu Ludwika VIII i zobowiązał się uznać siostrzeńca tegoż króla za swego spadkobiercę. Nazwisko Albigensów ginie w połowie XIII wieku. Szczątki tej sekty wyniosły się na wschód, szczególniej do Bośnii i tam sobie stałe obrały siedlisko. Bliższe szczegóły o Albigensach znajdują się w dziele: „La Croisade contre les Albigeois,“ Paryż 1838.
Albignac, (Maurycy, hrabia de Castelnau), urodził się w r. 1775, służył potém w wojsku francuzkiém, ale już 1792 r. z powodu zamieszek wydalić się musiał z kraju. Albignac walczył w szeregach Kondeusza, potém w austryjackich i dopiero za konsulatu powrócił do Francyi. Napoleon I w roku 1806, rozkazał go zaliczyć do pułku „Gendarmes d’ordonnance,“ w r. zaś 1807, mianował go adjutantem przy królu westfalskim. Albignac dosłużył się wkrótce stopnia generała dywizyi, otrzymał posadę ministra i urząd nadwornego koniuszego, ale zniechęciwszy się intrygami dworu westfalskiego, wrócił do Francyi i wstąpił po raz trzeci do wojska francuzkiego. Jako szef sztabu generalnego, pod główną komendą generała Gouyon-Saint-Cyr, Albignac odznaczył się w kampanii 1812 r., a po upadku Napoleona przeszedł na stronę Bourbonów, którzy mu powierzyli urząd generalnego sekretarza w ministeryjum wojny. Otrzymał nakoniec dowództwo nad szkołą wojskową w Saint-Cyr, godność marszałka Francyi i um. w 1824 roku.
Albin (święty), patron wielu kościołów, klasztorów i różnych miejscowości we Francyi. Umarł jako biskup Angers r. 549. — Albin, męczennik, w Rzymie śmierć poniósł. Ciało jego przeniesiono r. 980 do Kolonii; pamiątka jego obchodzona jest dnia 22 Czerwca.
Albin (Stanisław), z Nowego Miasta, kanonik Krakowski, i prowizor Bursy Jerozolimskiej, oraz podkanclerz Akademii Krakowskiej, wydał: Exordia Epistolarum recollecta admodum epistolandi Joam Sacrani per Stanisl. a Lowicz. Cracoviae 1521.
Albin (Adryjan), rodem z Luzacyi słynął w Polsce jako poeta około r. 1532. Mieszkał w Krakowie; poezyje jego mieszczą się w różnych dziełach ówczesnych polskich autorów.
Albin (Krzysztof), dyjakon kościoła Ewangelicko-Luterskiego w Lesznie napisał: Kazanie na poświęcenie kościoła w Górze w Szląsku niedaleko Leszna. (Leszno 1635 r.).
Albinagii jus, prawo skutkiem którego skarb zabierał majątek cudzoziemca bezpotomnie zmarłego. (Dziennik praw Królestwa Polskiego T. 7, str. 57). W. D.
Albini (Franciszek Józef), znakomity mąż stanu niemiecki, urodził się w 1748 roku, był początkowo referendarzem stanu elektora Mogunckiego, przezco wszedł w bliższe stosunki z cesarzem Józefem II, który go wielce poważał. W r. 1799 Albini podał plan wypędzenia Francuzów, i tym patryjotycznym zapałem, jako też
