Albina żeby się zrzekł suffraganii, już nawet miał kogoś innego na to miejsce, i potajemnie zalecał do obioru kapitule, ale nie dał się wywieść w pole Albinus (1563 r.). Został się po nim liczny zbiór książek, któremi, że umarł bez testamentu, miała prawo rozrządzać kapituła. Biskup Waleryjan wymógł na niej, że zbiór ten całkowicie ustąpiła Jezuitom, którzy tylko co przybyli do Wilna (w Maju 1570 roku). Katedra wileńska miała jednak pamiątkę po Albinusie, podarował jej pastorał srebrny, z wierzchu pozłacany; dzisiaj go już nie ma, ale jak domyślają się, dotrwał w skarbcu do czasu wojny szwedzkiej za Jana Kazimierza. Umarł Albinus nagle w początkach Maja 1570 roku. Zdaje się, źe pod koniec życia spuścił cokolwiek z tonu i szczerze postępował z kościołem. Znany też i później w biblijografii. Napisał albowiem dziełko: Piae meditationes stichologiae, które wyszło na świat w Krakowie w r. 1560. Jul. B.
Albinus (Piotr), roku 1588 wydał w języku łacińskim w Wittemberdze: Życie Jerzego Sabina, jednego ze znakomitszych poetów polskich.
Albinus (Bernard), urodzony w Dessau 1653 roku, jeden z najsławniejszych lekarzy swojego czasu. Uczył się medycyny w Lejdzie, gdzie w roku 1676 otrzymał stopień doktora. Pałając żądzą nauki, chciał jeszcze dłużej w tem miejscu pozostać, lecz na żądanie rodziców wrócił do Dessau, zkąd po wkrótce zaszłej śmierci matki, wrócił do Lejdy w 1677 roku z zamiarem usilniejszej pracy nad medycyną i matematyką. Będąc pewnym, że towarzystwo ludzi uczonych i własne spostrzeżenia dzielnie wpłyną na udoskonalenie, udał się w podróż do Flandryi, Brabancyi, Francyi i Lotaryngii, z której w roku 1680 wrócił do Dessau, i w tymże roku otrzymał wezwanie na professora medycyny w Frankfurcie nad Odrą. Z początkiem roku następnego objął tę professurę, na której wkrótce takiej nabył sławy, źe młodzież ze wszystkich uniwersytetów niemieckich zbiegała się do Frankfurtu, aby korzystać z jego wykładu. Fryderyk Wilhelm elektor Brander^ burgski mianował go swoim lekarzem i radcą tajnym, lecz po śmierci jego Albinus wrócił do obowiązków w Frankfurcie. W roku 1694 Albinus powołanym został do Berlina, przez elektora Fryderyka na pierwszego lekarza i radcę tajnego, a w roku 1697, od tego elektora, w nagrodę położonych zasług, otrzymał kanoniję w Magdeburgu. Na usilne żądanie hrabiego Wassenaar, Albinus otrzymał zezwolenie elektora na przeniesienie się do Lejdy, gdzie objął obowiązki professora w 1702 roku, które pełnił aż do śmierci zaszłej w roku 1721. Ważniejsze pisma jego są: De fonticulis, Frankfurt nad Odrą 1681; De salivatione mercuriali, tamże 1689; De cataracta, tamże 1694; De partu difficili, tamże 1696; De corpusculis in sanguine contentis, tamże 1683; Oratio de incrementis et statu artis medicae saeculi XVII, Leyda 1711. — Albinus (Bernard Zygfryd), syn poprzedzającego, urodzony 1697 r. w Frankfurcie nad Odrą, medycyny początkowo uczył się od ojca, następnie słuchał tak znakomitych mistrzów jak: Bidloo, Rau, Decker i Boerhaave. W roku 1718 udał się do Paryża, gdzie połączył się przyjaźnią z Winslow’em i Senac’em, czemu przypisać należy, tyle płodną w skutki dla anatomii, z nimi korrespondencyję. Po półrocznym zaledwie w stolicy Francyi pobycie, powołany został do Lejdy dla zajęcia katedry anatomii i chirurgii. Z wielu względów, a mianowicie rycinami pięknemi, któremi wzbogacił anatomiję; nastrzykaniami (injekcyjami), których z największą korzyścią umiał używać, i badaniami posuniętemi do najdelikatniejszych części, ukrytych przed okiem zwykłego ówczesnego anatoma, postawił się na zaszczytnem miejscu pomiędzy lekarzami zeszłego stulecia, którzy w tym zawodzie uświetnili swoje nazwiska. Umarł 1770 roku. Znakomitsze pisma jego są: De ossibus corporis humani, Leyda 1726; Historia musculorum hominis, tamże 1734;
