jest uczennicą pani Bertolotti w Bolonii. Po pierwszem wystąpieniu w Medyjolanie w roku 1841, dała się z wielkiem powodzeniem słyszćć na wszystkich prawie głównych scenach Włoch, Niemiec, Węgier, Rossyi, Anglii (w roku 1847), Hiszpanii i Francyi, gdzie przy operze włoskiej w Paryżu lat kilka przepędziła, występując najczęściej w operach Verdi’ego, którego ustępy, mianowicie w ruchu żywszym, jak allegra i presta, ze znakomitą sztuką oddawała, w grze mniej będąc szczęśliwą. Ma ona kontr-alt jeden z najczyściejszych i najrozleglejszych, bo przeszło półtrzeci oktawy obejmujący. Wyszła za mąż za markiza Pepoli.
Alborak, wyraz arabski, znaczy tyle co: błyskać się; jest to nazwisko klaczy Mahometa, na której według podania, prorok odbył w mgnieniu oka podróż z Mekki do Jerozolimy, a ztamtąd do nieba. Zwierzę to, jak twierdzą, miało skrzydła, twarz ludzką, rozum i mowę, a suknia jego cała błyszczała od dyjamentów, rubinów i szmagradów.
Albord, góra święta w mytologii perskiej, na której rośnie drzewo święte Hom albo Heomo, drzewo-człowiek, pierwsze stworzenie byka Abudad, zawierającego w sobie zarodki wszelkich istot. A. N.
Albornoz (Egidiusz Alvarez Carillo), prałat hiszpański w Wiekach Średnich, był jałmużnikiem króla Alfonsa XI w Kastylii i arcybiskupem toledańskim. Al-bornoz który odznaczał się rycerskim zapałem, wojując z Maurami ocalił życie królowi w bitwie pod Algesiras. Za panowania Piotra Okrutnego zmuszonym został opuścić Hiszpaniję, udał się przeto do Awenijonu, gdzie przemieszkiwał papież Klemens VI, który mu nadał godność kardynalską. Następca Klemensa Innocenty VII, wysłał Albornoza do Rzymu w charakterze legata. Tu rozumnem działaniem przywrócił państwo kościelne papieżom i osadził na tronie Urbana V w 1367 r. Umarł w tymże samym roku w Viterbo.
Albrecht, dom szlachecki w Polsce, herbu Mily-dar, którego kształt następny: serce gwiazdę złotą sześcio promienistą na sobie wyobrażające, gałązkami oliwnemi zielonemi, w polu otoczone, na hełmie pięć piór strusich, między którymi w pośrodku gwiazda. Jakób Stanisław Albrecht dla zasług swoich polecony od stanów sejmujących za króla Stanisława Augusta, w r. 1786 nobilitowany. (Konst. z r. 1786).
Albrecht Niedźwiedź, pierwszy margrabia brandeburgski, urodził się w roku 1106. Był on początkowo władcą Saxonii, ale wypędzony ztąd przez Henryka Dumnego bawarskiego, schronił się do północnej Saksonii, odebrał Wen-dom ich posiadłości i umiał wyjednać sobie u cesarza niemieckiego dziedziczne posiadanie tej ziemi. Tak założone zostało państwo brandeburgskie, które Albrecht po wytępieniu Wendów zaludnić musiał przychodźcami z Flamandyi. Powróciwszy z wyprawy krzyżowej w 1159 r., Albrecht oddał się wyłącznie rozszerzaniu wiary chrześcijańskiej i wytępianiu języka Wendyjskiego. Umarł w Ballenstadt 1170 roku.
Albrecht Dumny, margrabia Miśnii, syn pierworodny Ottona Bogatego, obrażony na ojca za to, że chciał oddać Misniję młodszemu synowi swemu, Dytrychowi, wziął go do niewoli i uwięził w zamku Grimma. Jakkolwiek Otton wypuszczonym został na wolność z rozkazu Fryderyka I cesarza, jednakże nieprzyjaźń między ojcem a synem trwała aż do śmierci pierwszego w 1190 r. Następnie Albrecht odebrał zakonnikom w Altenzelle znaczną summę pieniędzy, powierzoną im przez Ottona, i oburzył ich przeciwko sobie. Niedługo potem margrabia otrutym został wraz z żoną w 1195 r., niewiadomo czy za powodem zakonników, czy też samego cesarza, który chciwem okiem spoglądał na dziedziczne Albrechta kraje. Rządy objął brat jego Dytrych, po tym ostatnim syn jego Henryk Mądry.
