miot oskarżenie Palameda o zdradę przez Ulyssesa; druga zaś wymierzona jest przeciwko współczesnym retorom i sofistom, którym autor odmawia talentu improwizacyjnej wymowy. Obiedwie te prace odznaczają się prostotą, pełną jednak elegancyi.
Alcyfron, jeden z lepszych powieściopisarzy greckich, żył w drugim, a według niektórych w piątym wieku po nar. Chryst.; zostawił romans w 116 listach, w którym występują z kolei rybacy, wieśniacy, parazyci i hetery. Rzecz dzieje się w Atenach. Utwór ten odznacza się czystością i jasnością stylu i wybornie skreślonemi charakterami. Najdokładniejszą edycyję tej powieści wydał Wagner (Lipsk 1798, tom II); tłómaczył ją na język niemiecki Hevel (Altenb. 1767), a na francuzki Richard (Par. 1785).
Alcyjon (ob. Zimorodek).
Alcyjona (Alcione), gwiazda trzeciej wielkości, najpiękniejsza z plejad w szyi byka.
Alcyjony, rzęd ptaków graniastodziobych od Temmincka utworzony, obejmujący Zimorodki i Żołny.
Alcym, kapłan żydowski, apostata, w epoce Machabeuszów, który, chociaż nie pochodził z rodu arcykapłańskiego, pożądał wszakże godności najwyższego kapłana. W tym celu udał się do Demetryjusza króla Syryi, oskarżył Judę Machabeusza i jego stronników o buntownicze zamachy i pustoszenie Judei, i wyjednał, że go król wysłał, pospołu z Bachidesem, na czele wojska, przeciw Żydom i mianował arcykapłanem. Juda, którego pod pozorem narady chcieli schwytać, przeczuwszy zdradę nie usłuchał wezwania; niektórzy zaś z przedniejszych Izraelitów, zwanych Assydejczykami, nie podejrzywając arcykapłana, udali się do Alcyma, który im zaręczył bezpieczeństwo, a gdy przybyli, wszystkich sześćdziesięciu pozabijał jednego dnia. To złamanie słowa wywołało nieufność powszechną, chociaż Alcym wszelkich dokładał starań aby lud pozyskać ku sobie. Judas tak zręcznie przeszkadzał jego zamiarom, że Alcym schronił się znowu do króla syryjskiego ze skargami na Judę. Demetryjusz wyprawił wojsko pod dowództwem Nikanora, który przywrócił Alcyma do urzędu, kusił się zdradą pochwycić Judasa, a gdy mu się nie powiodło, stoczył z nim dwie bitwy, obie przegrał i zginął w drugiej. Alcym atoli piastował urząd arcykapłana. Demetryjusz trzecie wojsko, jeszcze liczniejsze, pod rozkazami Bachidesa wysłał przeciw Judasowi, który wreszcie uległ i zginął w bitwie. Wtedy dopiero Alcym zabezpieczywszy się, wziął się do niszczenia religii ojczystej i prześladowania wiernych jej wyznawców. Wszelako krótki był jego tryumf, gdyż kiedy kazał rozwalić mury świątyni wewnętrznej, nagle paraliżem tknięty, umarł w wielkich boleściach. L. R.
Alcynous, syn Nauzytousa, króla Fajaków, na wyspie Scheria (Korfu). Zaślubił Aretę, która mu 3 synów i córkę Nauzykę powita. Argonauci wracający z wyprawy po złote runo, gościnnie u niego byli przyjęci. Wydając Medeę za Jazona, uchronił ją od zemsty ścigających Kolchijczyków. Podejmował także Ulissesa, gdy ten wracając od nimfy Kalipso, rozbił się na brzegach jego państwa; Nauzyka sama wprowadziła gościa do pałacu królewskiego, gdzie go igrzyskami uczczono, a podczas uczty Ulisses opowiadał podróżne swe przygody, poczém hojnie udarowany, odesłany został do miejsc rodzinnych. Homer mieści Alcynousa w pysznym pałacu, o ścianach ze śpiżu, złotych bramach i srebrzystych podwojach; wnijścia strzegą psy złote; w głębi ciągnie się ogród rzadkich krzewów, drzew i chłodnych krynic pełen. Alcynous znał się na budowie okrętów i wielbiony był od swego ludu.
