sztoru w Syryi, pod przewodnictwo pobożnego opata Elijasza. Po czterech latach, przeniósł się ztąd w głąb’ pustyni ku rzece Eufratowi, aby tam dążyć do większej jeszcze doskonałości. Po siedmiu latach najostrzejszej pokuty, natchniony został od Boga żądzą opowiadania wiary bałwochwalcom Syryi i Mezopotamii. Wiele cudownych nawróceń dokonał między temi ludami, tak świętą umiejętnością i łagodnością, jako też mocą przykładu i cudami, które często naukom jego towarzyszyły. Mieszkańcy jednego z miast, gdzie najwięcej zyskał duchownych zdobyczy, chcieli go wynieść na swojego biskupa; Alexander uciekł wtedy na brzegi Eufratu i zbudował tu klasztor, do którego przyjmował uczniów, zaprowadzając pomiędzy nimi nową regułę. We dnie i w nocy bez żadnej przerwy, obowiązani byli śpiewać chwałę bożą, dzieląc się na kilka chórów, które następowały kolejno po sobie. Taki był początek Akoemetów (ob), czyli nie śpiących, tak nazwanych, ponieważ w ich klasztorze nieustawała modlitwa ani na jedne chwilę, a psalmodyi ciągłej nieprzerywały ani odpoczynek nocny, ani inne ćwiczenia żywota zakonnego. Alexander przez lat dwadzieścia ćwiczył uczniów swoich w tym nowym rodzaju pobożności, w pierwszym klasztorze swojego zakonu; a gdy już mniemał, źe jego obecność nie jest tu potrzebną, udał się na pustynię, gdzie żył tylko owocami leśnemi. Chodził potem do Palmiry, Antyjochii, Konstantynopola, a we wszystkich tych miastach był prześladowany, bity, więziony. Nakoniec umarł w pokoju około r. 440, w klasztorze swojej reguły, zwanym Gomon, nad morzem Czarnem, w Bitynii, wycierpiawszy dla Jezusa Chrystusa, w ciągu lat pięciudziesiąt, prześladowania bałwochwalców, heretyków, złych katolików, me wspominając już o pracach najostrzejszej pokuty. Ciało jego przeniesione do Konstantynopola i złożone w klasztorze Akoemetów, wsławiło się cudami. Bolland zamieszcza żywot Alexandra pisany przez jednego z uczniów jego; ale jest wątpliwość czy dzieło to dochowało się w pierwotnej czystości. Pamiątka jego obchodzona jest dnia 15 Stycznia. — Alexander (święty), biskup Pontu, pospolicie Atenodorem zwany, brat ś. Grzegorza, biskupa Neocezarejskiego. Pamiątkę jego Kościół obchodzi dnia 9 Lutego. — Alexander (święty), biskup weroński, zmarły roku 788. Obchód pamiątki jego przypada na dzień 4 Czerwca. — Alexander (święty), biskup Fesoli, we florenckiem, opierał się zbójeckim napadom niektórych panów włoskich na dobra kościelne, skarżył się o to cesarzowi Lotaryjuszowi I w Pawii. Powracającego, wspomnieni łupieżcy utopili, około r. 841. Zaliczony w poczet świętych; a uroczystość jego obchodzona jest dnia 6 Czerwca. — Alexander (święty), królewicz szkocki, w XIII wieku, wstąpił do zakonu Cystersów i w Foigny we Francyi, pasł bydło klasztorne. Pamiątka jego przypada na dzień 3 Maja. — Alexander Vinciolus (święty), z początku minoryta, od r. 1338 biskup numeryjski w Umbryi, wielki cudotwórca, pochowany w Sasso-Ferrato, w marchii ankońskiej. Pamiątkę jego obchodzą dnia 4 Maja. — Alexander (święty), jeden z siedmiu synów świętej Felicyty, męczenników w Rzymie (ob. Felicyta). — Alexander (święty), męczennik w Lugdunie (ob. święty Potyn). — Alexander (święty), męczennik w Lugdunie (ob. święty Epipodyjusz). — Alexander (święty), męczennik w ziemi trydenckiej (ob. Zyzynijusz). — Alexander (święty), męczennik w Marsylii, towarzysz świętego Wiktora (ob. święty Wiktor).
Alexander (święty), papież, tego imienia I-szy, objął rządy Kościoła po świętym Ewaryście, zmarłym r. 108. Zasiadał na stolicy apostolskiej lat 8, miesięcy 5, i umarł w pokoju, jak wnosić można z pomników dawnych, które go nie zaliczają do męczenników, tudzież ze świętego Ireneusza, który w katalogu pierwszych papieżów, daje tytuł męczennika tylko jednemu Telesforowi. Akta
