jechał do Afganistanu, ostatecznie zaś osiedlił się w Lahorze 1820 r. Władzca tej krainy, Randżid-Sing, obdarzywszy Allarda najwyższem zaufaniem, powierzył mu wykształcenie i uorganizowanie armii na sposób Napoleoński, po dokonaniu zaś tej pracy, nadał mu godność naczelnego wodza. Tęsknota do kraju natchnęła Allarda myślą odwiedzenia Francyi; zabrawszy tedy żonę Indyjankę i dzieci, udał się w 1835 r. do Paryża. Król Ludwik Filip przyjął Allarda najłaskawiej i mianował go francuzkim „Charge d’affaires“ w Lahorze. Allard podarował biblijotece paryzkiej szacowny zbiór monet, a odebrawszy nawzajem od rządu kosztowne podarunki i dyplom towarzystwa azyjatyckiego dla Randżid-Sin-ga, powrócił do Lahory w 1836 roku. W następujących latach Allard odznaczył się jeszcze w wojnie z Afganami i zakończył swe życie w Peszawer 1839 roku. Zwłoki Allarda, stosownie do jego życzenia, pochowane zostały z okazałością w Lahorze.
Allarde (Piotr Gilbert baron d’), sławny swojego czasu finansista francuzki, na początku pierwszej rewolucyi członek Zgromadzenia Narodowego, urodzony 1749 r. w Montluçon z jednej z najznakomitszych rodzin w Bourbonnais. Przez wzgląd na jego wiadomości ekonomiczno-polityczne, szlachta obrała go 1789 r. swoim deputowanym do stanów generalnych, gdzie gwałtownie występował przeciwko zamachom z dnia 5 i 6 Października, przeciw projektom finansowym Neckera i przeciwko planowi Rabauta St. Étienne wypuszczenia w obieg małych assygnatów, które później tyle nieszczęść sprowadziły na Francyję. Po rozwiązaniu stanów generalnych, już przewidując przyszłe wypadki, rodzinę swoją wywiózł do Ameryki, gdzie znaczne miał posiadłości, sam zaś powrócił do Paryża. Tu po zamachu z 18 Brumaire zostawszy dzierżawcą podatków Paryża, zmuszony uczynić skarbowi znaczne zaliczenia, których mu później nie zwrócono, doprowadzony został do bankructwa; szczątkami kolosalnej niegdyś fortuny nabył fryszerki żelaza w Franche-Comté, gdzie umarł 1809 r. — Allarde (Franciszek), najstarszy syn poprzedzającego, jeden z najdowcipniejszych wodwilistów francuzkich, znany jest pod pseudonymem Francis (ob.).
Allart (Hortensyja), autorka francuzka, urodzona 1790 r. w Paryżu, córka deputowanego pierwszego zgromadzenia ustawodawczego. Wychowana przez matkę, która kilka dzieł z angielskiego języka przełożyła, wystąpiła najprzód z romansem: La Conjuration d’ Amboise (1821), w którym rzeczywisty okazała talent pisarski. Następnie wydała nader trafne Listy o pani Staël (1824) i długi szereg romansów różnej wartości. W ostatnich czasach, przebywając we Włoszech, napisała kilka dzieł historycznych, jak: Lorenza de Medicis i t. p., najlepsza jednak w tym rodzaju jej praca ma być Historyja rzeczypospolitej Florenckiej (1837—1843 r., tomów 2).
Allatius (Leon), albo Alacci, urodził się na wyspie Chios, r. 1586, z rodziców greckich. W dziewiątym roku życia przewieziony do Kalabryi, we Włoszech, zyskał opiekę domu Spinelli, odbywał początkowe nauki i przeszedł na łono Kościoła katolickiego. Później uczył się filozofii i teologii w kollegijum greckiem w Rzymie, a chociaż świecki, mianowany został wikaryjuszem generalnym, przez Bernarda Justiniani, biskupa Anglona, w zatoce Tarentu. Pełnił te obowiązki przez dwa lata i wrócił do swojej ojczyzny, na wezwanie biskupa katolickiego wyspy Chios, Marka Justinijana, który chciał mieć go za spółpracownika w czynnościach swoich. W kilka lat później wrócił do Rzymu, z wielkim zapałem poświęcił się nauce lekarskiej i otrzymał stopień doktora medycyny. Niedługo potem mianowany professorem w kollegijum greckiem. W r. 1622 Grzegorz XV wysłał go do Niemiec, dla dozoru nad przewiezieniem z Heidelberga do
