kapłana; lecz w końcu przemógł on wszelkie przeszkody. Z większą śmiałością niż którykolwiek biskup Niemiec południowych, wziął stronę papieża; on jeden z pomiędzy nich, wraz z Gebhardem biskupem, nie pojechał na sejm do Wormacyi r. 1076, na którym była mowa o złożeniu papieża. Ogłosił klątwę rzuconą na Henryka cesarza, i znajdował się jako legat r. 1076 na sejmie w Ulm, [gdzie roztrząsano sprawy imperyjum; ale w roku następnym cesarz wypędził go z dyjecezyi. Niechętni mu księża spotwarzali go haniebnie. Altmann schronił się do Saxonii, żył tu czas niejaki w największém ubóstwie, potém udał się do Rzymu, gdzie go papież przyjmował jako biskupa. W r. 1081 wrócił do rządów swojej dyjecezyi, za pomocą Leopolda austryjackiego, który go silnie popierał, gdy Henryk Alpy przechodził. Umarł świętobliwy biskup dnia 8 Sierpnia 1090 r. Kanonik od ś. Floryjana Jodok Stiilz opisał życie Altmanna. L. R.
Altmark (ob. Brandeburgija).
Altmeyer (Jan Jakób), autor belgijski, ur. 1804 r. w Luxemburgu; w rodzinném mieście swojém otrzymał stopień doktora filozofii i prawa, po założeniu uniwersytetu w Bruxelli powołany został tamże na professora historyi i starożytności greckich i rzymskich. Oprócz tego otrzymał jeszcze katedrę historyi handlu w szkole centralnej handlu i przemysłu i w Ateneum królewskiem, gdzie wykłada również ekonomiję polityczną. Działalność literacka Altmeyera niemniej jest rozległą; z dzieł jego większej objętości zasługują szczególnie na uwagę: Introduction d l’étude philosophique de l’histoire de l’humanité (Bruxella, 1837); Precis de l’histoire ancienne (1838); Marguerite d’Autriche, sa vie, sa politique et sa cour (1841); Histoire des relations commerciales et politiques des Pays-Bas avec le nord de l’Europe pendant le XVI siecle (1840); Resume, de l’histoire moderne (1849); oprócz tego zaś mnóstwo rozlicznych artykułów po różnych przeglądach francuzkich i belgijskich. Obdarzony żywą wyobraźnią, Altmeyer umie jednak mieć się na baczności przed wszelkiem zdaniem naprzód powziętem, a głębokie studyja krytyczne po wszystkich pracach jego rozrzucone obficie, zapewniają im wartość długą i rzeczywistą.
Alto (święty), założyciel klasztoru Altomiinster, w Bawaryi, był, według jego bijografa z IX wieku, Szkotem, a podobniej Irlandczykiem. Otrzymawszy od króla Pepina las Alto, który dotąd zachował swe nazwisko, i przy pomocy składek mieszkańców pogranicza Bawaryi i Szwabii, zbudował tam kościół i klasztor Altomunsler, który poświęcił ś. Bonifacy, i na żądanie Altona dozwolił kobićtom wchodzić do niego. Odnowiony w X wieku, klasztor przeszedł w ręce Benedyktynek w Altdorf, które oddały go zakonnikom altomunsterskim. W r. 1487 książę Jerzy Bogaty, darował ten klasztor 25-ciu zakonnikom i 60-ciu zakonnicom ś. Brygidy. Dzisiaj znajduje się tu około 30-ci zakonnic tejże reguły. Maur. Gandershofer wydał po niemiecku Historyję klasztoru w Altomunsler (Monachijum, 1830). L. R.
Altomonte, (ob. Altamonti).
Alton szlachecka rodzina niderlandzka, zostająca oddawna w usługach rządu austryjackiego. — Alton (Ryszard, hrabia), dosłużył się stopnia feldmarszałka w wojsku austryjackiem, i posłanym był w 1787 r. do Hollandyi dla uśmierzenia powstania. Okrucieństwo jego wywołało wściekłą nienawiść w Niderlandczykach, tak dalece, że powstawszy tłumnie, zmusili go po wielu utarczkach do kapitulacyi i cofnięcia swych wojsk aż do Luxemburga. Rząd austryjacki odwołał Altona w 1789 r., skutkiem czego zmuszonym był wrócić do Wiednia, lecz umarł w drodze do tego miasta 1790 r. — Alton (Edward), brat poprzedzającego, za odznaczenie się w wojnie siedmioletniej i tureckiej otrzymał także
