stopień feldmarszałka, a chociaż uwięziono go 1792 r. za dzieło, które napisał w obronie nieboszczyka brata, jednakże wkrótce wypuszczony był na wolność i powierzono mu dowództwo nad korpusem wojsk zdążających na pomoc księciu Yorku. Alton zginął w wyprawie przeciw Dunkierce w 1793 r.
Alton (Józef Wilhelm Edward d’), professor historyi sztuk pięknych i archeologii w Bonn, urodzony 1772 r. w Akwilei. Początkowo kształcił się w Wiedniu w naukach wojskowych, później przebywając we Włoszech, przykładał się do sztuk pięknych. Tu poznawszy się ze sławnym owoczesnym weterynarzem Wolfsteinem, zajmował się anatomiją koni. W roku 1807, po długim pobycie we Francyi i nad Renem, osiadł w Tieffurts, niedaleko Jeny, w parku arcyksięcia Karola Augusta, gdzie wykończył pierwszą część swojej: Naturgeschichte des Pferdes (Bonn 1810 fol.). Pyszne to dzieło, opatrzone licznemi miedziorytami, wykonanemi przez samego Altona, dopiero w r. 1817 drugą anatomiczną częścią dopełnione zostało. Następnie powziąwszy zamiar wydania osteologii porównawczej zwierząt, udał się (1817 r.) do Paryża, gdzie od sławnego Cuviera niemałą pomoc zyskał, potem cały rok spędził na poszukiwaniach- w Hiszpanii, Portugalii, Anglii i Szkocyi. W Madrycie zbadał i odrysował skamieniałe kości znalezionego w Ameryce przedpotopowego zwierza, opisanego następnie w dziełku, pod tytułem: Das Riesenfaulthier (Bonn 1821). Po powrocie z podróży, Alton powołany został na professora historyi sztuk pięknych i archeologii do nowo założonego uniwersytetu w Bonn; na którym to urzędzie pozostał aż do śmierci (1840 r.), ciągle zajmując się ulubionem sobie rytownictwem. Alton zostawił po sobie niemały zbiór obrazów olejnych, bardzo cenionych, których rozumowany katalog napisał przyjaciel jego A. W. Schlegel (Bonn 1840). Część tych obrazów przeszła na własność księcia Alberta, małżonka królowej angielskiej, a niegdyś ucznia Altona; część rozebrali różni amatorowie angielscy i muzeum berlińskie. Zbiór sztychów i miedziorytów zakupiono dla miejscowego uniwersytetu. — Alton (Jan Samuel Edward d’), syn poprzedzającego, urodzony 1803 r. w St-Goar. Po otrzymaniu dyplomu doktorskiego w Bonn, udał się do Berlina i tam pod kierunkiem Rudolphiego oddawał się studyjom anatomicznym, mianowicie osteologii porównawczej. Następnie też wydawał w dalszym ciągu rozpoczętą przez ojca: Vergleichende Osteologie, której dwa zeszyty, mianowicie o strusiach i drapieżnych ptakach, wyszły w Bonn 1827—38 roku. Alton był najprzód professorem anatomii w berlińskiej akademii sztuk pięknych, później prosektorem i nadzwyczajnym professorem przy uniwersytecie berlińskim. W roku 1830 napisał wraz z Schlemmem o systemacie nerwowym ryby, za co otrzymał premium akademii paryzkiej. Roku 1838 jako zwyczajny professor anatomii przeniósł się do Halli, gdzie napisał: Podręcznik anatomii porównawczej człowieka (Handbuch der vergleichenden Anatomie des Menschen), której tom I-szy wyszedł r. 1850 wraz z tablicami przez samego Altona wypracowanemi.
Alton-Shée (Edmund hrabia d’), były par Francyi. urodzony 1810 r., syn Jakóba Wulframa barona d’Alton i Franciszki Shée, córki hrabiego Henryka Shee, członka rady stanu i senatora cesarstwa. Dekretem królewskim z dnia 16 Grudnia 1816 r. przyznane mu zostało parostwo po dziadku macierzystym, z dozwoleniem przyłączenia nazwiska żony: Shee, do własnego. Alton wszedłszy do izby parów, głosował w początkach z konserwatystami. Roku 1839 ogłosił broszurkę pod tytułem: De la chambre des pairs dans le gouvernement représentatif, i przez wiele lat był stronnikiem dynastyczno-konstytucyjnym, podtrzymującym politykę Guizota. Gdy w roku 1847 nagle przeszedł do krańcowej
