przeniesienia się do Neapolu. Ztąd po czteroletnim pobycie wróciwszy do Palermo, wydał: Historyję nieszporów sycylijskich (1842), która ściągnęła nań takie prześladowania, iż zmuszony był kraj opuścić i przenieść się do Paryża, gdzie usilnie poświęcił się nauce języków: arabskiego i nowogreckiego. W 1848 r., po wybuchu rewolucyi w Sycylii, powrócił do Palermo i objął katedrę prawa publicznego; wkrótce powierzono mu zarząd ministerstwa skarbu i w Sierpniu tegoż roku wysłano go z missyją dyplomatyczną do Paryża i Londynu. W Paryżu wydał wówczas broszurę p. t.: La Sicile et les Bourbons; później, gdy rozpoczęto na nowo kroki nieprzyjaaielskie, sam stanął w szeregach: lecz sprawa sycylijska już była straconą, i Amari wnet znowu wyszedłszy na wygnanie, osiadł powtórnie w Paryżu, wyłącznie już tylko oddany pracom naukowym. Oprócz licznych artykułów w Revue archeologique i w Journal asiatique o języku i historyi Arabów, wydał przekład angielski Solwana Ibn Diafera, oraz po francuzku I tom ważnego dzieła p. t.: Histoire des musulmans de Sidle. Jego Historyja nieszporów, wyszła we Włoszech w sześciu edycyjach i przetłómaczoną została na języki francuzki, niemiecki i angielski; ostatniego przekładu dokonał lord Ellesmore, który na czele pracy swojej zamieścił obszerny życiorys autora.
Amari (Emeryk), publicysta włoski, ur. 1810 r. w Palermo, w 1838 r. założył tamże dziennik statystyczny i wydał broszurę: O istocie i postępie przemysłu. W 1841 r. został professorem prawa karnego i dyrektorem szpitala obłąkanych w Palermo. Zjednawszy sobie wykładami uniwersyteckiemi wielką popularność, i popadłszy przez to w podejrzenie władzy, aresztowany został w Styczniu 1848 r., a następnie, po wybuchu rewolucyi, osadzony w więzieniu cytadelli, najwięcej wystawionym na ogień oblegających. Po zdobyciu warowni, Amari został członkiem komitetu bezpieczeństwa publicznego, mianowanego przez parlament sycylijski, a następnie wiceprezesem izby, na którém to stanowisku odznaczył się jako jeden z najcelniejszych mówców. Wysłany z missyją do króla Sardynii Karola Alberta i do brata jego księcia Genui, którego Sycylijanie powoływali na tron swojego królestwa, na wiadomość o ponowieniu kroków nieprzyjacielskich ze strony Neapolitańczyków powrócił do Palermo, wszakże na to tylko, żeby ztamtąd wnet udać się na wygnanie. Odtąd Amari zamieszkuje w Sardynii, gdzie zajmuje się na nowo pracą nad dziejami prawodawstwa.
Amaru, poeta indyjski, autor stu poezyi zawartych w zbiorku noszącym tytuł: Amant szatajam (Centuryja Amarego). Bliższe szczegóły o życiu tego poety nieznane, wszelako wyborowa czystość stylu i smak wykształcony, jakiemi się odznaczają jego utwory, każą wnosić, iż żył w epoce najświetniejszej literatury indyjskiej, to jest w pierwszym wieku ery chrześcijańskiej. Przedmiotem tych poezyi są dzieje Amora, po indyjsku Kame, opiewane w najpowabniejszy sposób. Najlepsza edycyja, z glossami sanskryckiemi, wyszła 1819 r. w Kajucie; dziś wydanie to bardzo jest rzadkie.
Amaryjasz. Kilka osób w Starym Testamencie nosiło to imię, jako to: Syn Merajota, arcykapłana Achitoba, sam arcykapłan za czasu Sędziów (I Paral. 5, 33). — Syn Azaryjasza, arcykapłan (Ezdr. 7, 3). — Lewita, wyznaczony za czasu Ezechijasza do rozdziału darów składanych na służbę Bożą (II Paral. 31, 15).— Drugi syn Hebrona, z pokolenia Lewi (I Parał. 33, 19). — Syn Ezecyjasza czyli Hiskijasza, ojciec Godolijasza, dziad Sofonijasza proroka (Sofon. 1, 1). — Ojciec Zacharyjasza, z pokolenia Judy (Nehem. 11, 4).
Amarykować (z łaciskiego amarus), w dawnych książkach polskich wyraz często używany, i znaczył, gorzko narzekać, utyskiwać, żalić się. Tak Bienijasz
