nie ztąd był wzięty na biskupa Karrhes, w Mezopotamii, które było dawnem miastem Haran, gdzie gościł patryjarcha Abraham, przed udaniem się do ziemi Channejskiej. Gdy blask cnót i świątobliwości Abrahama, doszedł do Konstantynopola, Teodozyjusz Młodszy, cesarz, zaprosił go na dwór i przyjmował jako anioła Pańskiego. Umarł w tej stolicy, ciało zaś jego przeniesiono do Karrhes. Martyrologija łacińskie nie czynią wzmianki o nim; Grecy zaś obchodzą jego pamiątkę d. 14 Lut.
Abraham (święty), urodził się przy końcu IV wieku, w Syryi górnej, nad Eufratem. Naśladując patryjarchę którego nosił imię, udał się do pustelników Egiptu; lecz schwytany przez Saracenów, lat 5 w ciężkiej zostawał niewoli. Wydostawszy się z niej, udał się do Auvergne, w Gallii, na końcu panowania Walenty-nijana III, i osiadł przy kościele nowo budowanym, który sam dokończył, na cześć ś. Cirgues (po łacinie Cyricus) męczennika, którego relikwije, przeniesione z Lewantu, uważano jako ś. Cyra, syna ś. Julitty. Tu założył klasztor i umarł w nim roku 472; dla życia świątobliwego i cudów, w poczet świętych zaliczony. Pamiątka jego dotąd jest obchodzona w m. Clermont dnia 15 Czerwca, według martyrologium Rzymskiego.
Abraham (święty), pustelnik i kapłan, urodził się w IV czy VI wieku, w Syryi albo Mezopotamii, z zamożnych rodziców. Zmuszony do poślubienia młodej dziewicy, uciekł z łoża małżeńskiego w sam dzień ślubu i wiódł życie pustelnicze. Na rozkaz biskupa miejscowego, poszedł, po wyświęceniu na kapłana, nawracać sąsiednich pogan; zbity, pokaleczony od nich, na pół umarły, nie dał się zastraszyć i po trzechletniej ciężkiej i niebezpiecznej pracy, potrafił nawrócić ich przeszło tysiąc. Potem wrócił znowu na pustynie i umarł 70 lat przeżywszy, w najostrzejszej pokucie, nie jedząc nie tylko mięsa i ryb, ale nawet chleba. Kościół grecki obchodzi jego uroczystość dnia 29 Października, a łaciński 16 Marca.
Abraham w 1257 r. był wojewodą mazowieckim.
Abraham Abbali, syn Chaima Lewity, uczony Izraelita, nazywany niekiedy Abraham Segel, urodził się w Kaliszu w XVII wieku. Dzieła jego, po śmierci ogłoszone są: 1) Zait rognanan (Drzewo oliwne zieleniejące), Dessau 1704 i 2) Magen Abraham (Tarcza Abrahama), Direnfel 1692 i 1704.
Abraham-Ben-Dawid, żyjący w końcu XVI i na początku XVII wieku, urodził się na Wołyniu. Uczony ten Izraelita wydał dzieła: 1) Kur laza hab, t. j. Kommentarz na parafrazy chaldejskie Ksiąg Mojżeszowych, Hanower 1614 roku i Frankfurt n. Odrą 1681. 2) „O trzynastu sposobach tłomaczenia zakonu przyjętych przez Żydów,“ w języku łacińskim, Cambridge, 1597. Przypisują mu także dzieło p. n. „Głos Boga,“ które zawiera w sobie 913 prawideł ustawy, z dodaniem uwag; przetłomaczono je na język łaciński i wydano w Cambridge 1597 r.
Abraham Lewita, syn Józefa, a wnuk Abrahama Perez, urodził się w Krakowie, zkąd wygnany r. 1656, wydał w Amsterdamie tegoż roku kommentarze na dzieło: Magiloth Taanith, czyli księgę pokuty albo postu. Dzieło to wydano powtórnie 1724 roku z dołączeniem rozprawy Jana Meyera: De Temporibus sacris et festis diebus Hebraeorum.
Abraham a Sancta Clara, sławny kaznodzieja, nazywał się właściwie Ulrych Megerle, urodził się we wsi Krahenheimstetten, w Szwabii (dziś w Badeńskiem) r. 1642. W r. 1662 wstąpił do zakonu Augustyjanów bosych, odznaczył się wielkiem krasomówstwem; r. 1669 powołany na kaznodzieję nadwornego do Wiednia, umarł r. 1709, powszechnie lubiony. Wymowa jego celowała dowcipem i niewyczerpaną twórczością pomysłów; bogaty w porównania i grę słów, ubiegał się więcej za uderzającem wrażeniem, niżeli za pięknością; nie wystrzegał się nawet trywijalności, gdy mniemał że tem sprawi mocny effekt. Zkąd kazania jego mają szczególną barwę, prawie arlekińską; ale pokrywa ona mnogość głębokich
