paleą, poświęcona Apollinowi Aigletowi, któremu Argonauci tu uroczystą składają ofiarę za to, że ich uchronił od rozbicia i nagle strzałą w morze wrzucona wyspę z głębi wydobył.
Anafesto (Paolucci), pierwszy doża Wenecki, panował od r. 696 do 716. Po wyzwoleniu się rzeczypospolitej Weneckiej z pod zwierzchnictwa exarchów Rawenny, którzy nietylko zupełnie zaniedbywali miasto, ale nawet nie chcieli go bronić od ciągłych napadów Longobardów i rozbójników morskich, Anafesto, obywatel z Heraklei, w skutek rewolucyi obrany został księciem czyli dożą (dux), a to na wniosek patrjarchy Krysztofa z Poli, jakoż wybór ten wkrótce okazał się najmocniej usprawiedliwionym. Anafesto, mając sobie powierzoną dożywotnią władzę najwyższą, przywrócił w Wenecji pokój i zgodę, dla obrony handlu wystawił flotę, urządził wymiar sprawiedliwości, rozszerzył posiadłości rzeczypospolitej, a rozbójników morskich przejął czcią i postrachem. Zdaje się, że wraz z rządami Anafesta powstała w Wenecji z przybyłych tamże szlachetnych rodzin rzymskich, kasta szlachty miejscowej (Nobili), gdy tymczasem lud, dzielący się na tak zwane szkoły, czyli cechy, równie jak po innych miastach włoskich zostawał pod zwierzchnictwem trybunów.
Anafi czyli Namfio, wyspa grecka, należąca do Cyklad południowych, ma 1½ mili powierzchni i celuje żyznością. Sławny jest na tej wyspie marmur; znaczny też handel kuropatwami, których zabijają tu corocznie około 12,000 sztuk.
Anafielas: właściwie oznaczał Górę wieczności w wyobrażeniach Litwy pogańskiej. Teodor Narbutt, przywodzi podanie ludowe na Żmudzi koło Kretyngi, objaśniające dokładnie znaczenie tego wyrazu. „Jest góra wielce wysoka, stroma, niedostępna skała, nazywająca się Anafielas, na którą cienie wdzierać się muszą. Dlatego paznogcie długie, pazury zwierząt, oręże, konie, sługi i t. p. potrzebne są dla prędszego na nią dostania się. Im zaś człowiek był bogatszym, tym trudniejszy ma przystęp: gdyż mienia ziemskie ciążą na duszy; ubogi, lekki jak piórko, może się wedrzeć na górę, jeżeli bogów nie obrażał w życiu. Inaczej grzesznego bogacza smok Wizunas, pod górą mieszkający obedrze, i równie jak ubogiego grzesznika złe wiatry uniosą. Istota boska, mieszkająca na szczycie tej góry, która pełną jest sprawiedliwości, sądzi umarłych z ich postępków za życia. Każdy podług jej sądu odbiera nagrodę lub karę wieczną. (Dzieje starożytne narodu Litewskiego. Tom I.). W powieściach polskiego ludu, to podanie Litewskie przekształcone zachowało się dotąd, tylko owa góra jest cała szklanna. (Klechdy starożytne podania i powieści ludu Polskiego i Rusi. K. Wł. Wójcickiego). Wyraz ten Anafielas, wskrzesił i upowszechnił J. J. Kraszewski, pod tym albowiem głównym ty tułem, w trzech oddzielnych pieśniach, czyli poematach, skreślił i przedstawił nam całą pogańską, w jej szczegółach Litwę. Część pierwsza Anafielas, Witolorauda (w r. 1842), daje nam obraz Litwy przedhistorycznej: część druga Windows (w r. 1843) przedstawia czasy pierwszej historyczności, część trzecia Witoldowe boje (w r. 1845) maluje ostatni okres historyczny, samodzielnego bytu Litwy, przed połączeniem z Koroną polską. K. Wł. W.
Anafora (z greckiego: anaferein, kłaść na powrót), figura retoryczna, zasadzająca się na kilkakrotném powtarzaniu jednego wyrazu, na początku kilku zdań lub okresów i przyczyniająca się skutecznie do wywołania większego wrażenia i do zwrócenia uwagi na ten sam przedmiot. Oto przykład z 10tej sielanki Wirgilego:
Tu chłodzą źródeł kryształy, — tu łąk się szerzą kobierce.
Tu gaj odwieczny,—tu z tobą ach! długie przepędziłbym lata!
