w Albanii, z miastem stołecznym tegoż nazwiska, między górami Pindu, na zachód rzeki Halijakmon, na południu Kastorei i Krupicy, obejmuje 70 wsi i liczy około 12, 000 mieszkańców, samych prawie Greków i Cyganów.
Ancelon (E. A.), lekarz francuzki, pochodzący z Lotaryngii, urodził się w początku bieżącego stulecia, zostawszy doktorem w 1828 osiadł w Dieuze, gdzie dotąd trudni się praktyką lekarską. Oprócz kilku prac pożytecznych, zamieszczonych w Gazette des Hopitaux, wydał jeszcze higijenę domową p. t.: l’art de consercer la sante 1852; tudzież o wpływie szczepienia ospy ochronnej, p. t.: Influence de l’inoculation de la vaccine sur les populations, 1854.
Ancelot (Jakób Franciszek), ur. 1794 w Hawrze, mając lat 23 wystawił na scenie teatru francuzkiego w Paryżu tragedyje p. t.: Ludwik XI, która od razu zjednała mu zaszczytne w literaturze stanowisko. Z późniejszych sztuk jego najcelniejsze są: Le maire du palais (1823), Fiesque (1824), Olga (1828), i Elisabeth d’ Angleterre (1829). Epopeja Ancelota w sześciu pieśniach, p. n.: Marie de Brabant odznacza się szlachetną i czystą dykcyją. W 1826 r. w towarzystwie księcia Raguzy zwiedził Rossyję, poczém napisał zajmujące wspomnienie p. t.: Six mois en Russie. Z powieści jego zasługują na uwagę: L’homme du monde (1827) i Les emprunts aux salons de Paris (1834). Skutkiem rewolucyi lipcowej utraciwszy posadę biblijotekarza arsenału, zmuszony był przenieść się na intratne pole wodwilu; z lżejszych jego prac w tym rodzaju niektóre wprawdzie nie są bez zasługi, jeżeli jednak akademija francuzka w 1841 r. wybrała go swoim członkiem, uczyniła to raczej przez pamięć na dawniejsze jego utwory. Jego Oeuvres completes wyszły w 1837 r.; z późniejszych prac jego godne jeszcze są wzmianki: Les Familieres, pisemko satyryczno-poetyczne, które zaczął wydawać zeszytami w 1843 r., oraz powieść p. t.: La rue Quincampoix (1848). Ancelot umarł w Paryżu 1854 r., zostawiając oprócz literackiej, sławę poczciwego i szlachetnego człowieka. Z utworów jego niektóre są tłómaczone na język polski i przedstawiane na teatrach Warszawskich; powieść jego pod tytułem: Chwila zalotności, umieścił F. S. Dmochowski w swoim Gabinecie powieści i romansów (Warszawa, 1835). — Ancelot (Małgorzata Wirginija Chardon), żona poprzedzającego ur. 1792 r. w Dijon, autorka dramatyczna; z początku pomagała mężowi swemu w układzie drobniejszych wodwilów, później wystąpiła samodzielnie i zasłynęła powodzeniem. Z jej komedyj i dramatów najcelniejsze są: Le mariage raisonnable (1835), Marie, ou trois epoques (1837), sztuka pełna szlachetnej rzewności, Le chateau de ma niece (1837), Isabelle (1838), Les honneurs et les moeurs (1840), L’hotel de Rambouillet (1842), Madame Roland (1843), Les femmes de Paris (1848) i mnóstwo innych. Utwory te odznaczają się zwykłemi zaletami i wadami, wspólnemi wszystkim prawie autorom płci żeńskiej, bo nadzwyczajną delikatnością i wdziękiem w szczegółach, stylem wytwornym, ale kompozycyją zbyt słabą i bladością sytuacyj. Powieści pani Ancelot nie wyrównywają zasłudze jej komedyi; wymieniamy z nich najlepsze: Renee de Varville (1852), La niece du banquier (1853), Une familie parisienne (1856), Une route sans terre (1857). W ostatnich czasach autorka ta zwróciła się znowu do zaniedbanego przez lat kilka teatru.
Ancenis, miasto w departamencie Niższej Loary we Francyi, na prawym brzegu tej rzeki, ma 4, 200 mieszkańców, słynne jest bitwą, zaszłą tu w 1793 roku między rojalistowską armiją Wandejską, a republikanami, gdzie ci ostatni, pod generałem Westermanem, odnieśli walne zwycięztwo i nieprzyjacielowi, którym dowodzili La Rochejaquelein i Stofflet, zabrali całą prawie artyleryję i amunicyję.
