wedockiego, chociaż przez długi czas sławę dokonania tego dzieła przypisywano Riquet’owi, o czém nawet napis na szluzie w Tuluzie z podaniem r. 1667 zdawał się upewniać. Odległy dopiero potomek Andreossego, Antoni Franciszek hr. Andreossy (ob.), ujął się za swoim pradziadem, ogłaszając różne dokumenta tego przedmiotu dotyczące w swojej Historyi kanalii południowego. Tymże sporem zajmuje się de Caraman, w swojej Histoire du canal de Languedoc, który nakoniec roztrzygnął Allent w Histoire du Corps du Genie. Franciszek Andreossy jest jeszcze autorem karty kanału langwedockiego (3 ark in folio, 1669). Po śmierci Riquet’a został dyrektorem kanału w mowie będącego. — Andreossy (Antoni Franciszek hrabia), prawnuk poprzedzającego, urodzony 1761 roku w Castelnandary, służył w wojnach rzeczypospolitej we Włoszech i w Egipcie, gdzie będąc członkiem instytutu naukowego w Kairze, dawał wiele dowodów rozległych wiadomości. Powróciwszy z generałem Bonaparte do Francyi i przyłożywszy się do zamachu stanu z 18 Brumairea, mianowany został ministrem wojny, a po zawarciu traktatu w Amiens posłem w Londynie, później w Wiedniu i w Konstantynopolu, gdzie odznaczał się nietylko gorliwein popieraniem interesu Francyi, lecz również badaniami naukowemi. Po bitwie pod Waterloo Andreossy by ł jednym z kommissarzy. wysłanych do obozu nieprzyjacielskiego, którym jednak nie dozwolono udać się do kwatery głównej Bliichera; następnie otwarcie przemówił za przywróceniem Bourbonów, zawsze jeduak jako deputowany z departamentu Oude stawał na stronie oppozycyi; umarł w Montauban 1828 roku. Z prac jego historycznych, geograficznych i hydrostatycznych zasługują na uwagę: Memoires, de l’Egypte; Memoire sur l’irruption du Pont-Euxin dans la Mediterranoe; Memoire sur le systerne des eaux qui abreuvent Constantinople; Relation de la campagne sur le Mein et la Rednitz de l’armee gallobatave i Constantinople et le Bosphore de Trace pendant les années 1812 — 1814 en pendant l’annee 1826. Andreossy umarł w 1828 roku.
Andrews, starożytne miasto szkockie, w hrabstwie Fife, nad zatoką tegoż nazwiska. Przed reformacyją był to bogaty port handlowy, gromadzący na roczne swe jarmarki po kilkaset okrętów z różnych stron świata. W późniejszych zatargach religijnych miasto Andrews było gniazdem stronnictwa katolickiego i licznym z tego powodu ulegało prześladowaniom. Odtąd upadało ono coraz bardziej i dopiero w ostatnich czasach nieco się dźwignęło. Odrębną stronę miejscowego przemysłu jest fabrykacyja piłek, których około 90, 000 sztuk wychodzi corocznie do Glasgowa i Edinburga. Andrews posiada najdawniejszy uniwersytet szkocki, założony r. 1411 przez biskupa Henryka Wardlaw. Mieszkańców liczy 4, 500.
Andrian-Werburg (Wiktor), urodzony w 1813 r., odebrał starannie domowe wychowanie, po ukończeniu nauk w uniwersytecie wiedeńskim w 1834 roku, objął urzędowanie w Wenecyi i w 7 lat później wydał znakomite dzieło: „Austryja i jej przyszłość“ w którém okazuje się głębokim politykiem i jawnym stronnikiem formy rządu angielskiego. Dzieło to zjednało mu tak rozgłośne imię w Austryi, iż w 1848 r. po wybuchnięciu rewolucyi, wybranym został na deputowanego sejmu frankfurckiego. Wkrótce potem mianowany został ambassadorem w Londynie, gdzie wiele okazał zdolności i taktu dyplomatycznego w kwestyi austryjacko-włoskiej i holsztyńskiej. Wprawdzie po upadku Szmerlinga Andrian-Werburg opuścił Londyn, jednakże na żądanie Gagerna powrócił tam na czas niejakiś i dopiero ku końcowi 1849 roku wybrał się na sejm frankfurcki. Na początku 1850 roku osiedlił się stale w Wiedniu i wydał tu nowe dzieła
