była i miasto paść musiało w Sobotę Wielkanocną, Wojdat z trzydziestą sześcią przedniejszych bojarów litewskich pojmany poszedł do więzienia, ale niewiadomo jak długo w niém siedział. Po ucieczce Andrzeja Wigunta Olgierdowicza (ob.) do Moskwy, otrzymał po nim księztwo połockie z władzą podobno namiestniczą od Jagiełły, około r. 1378. Szukając podobno sposobności pokłócenia się z Kiejstutem, Jagiełło po traktacie z Krzyżakami zawartym w r. 1380, postanowił Połock oddać bratu rodzonemu Skirgielle; Potoczanie jednak statecznie przy księciu Andrzeju Wojdacie stali i nie chcieli przyjąć Skirgiełły, ztąd wojna z niemi. Jagiełło brata słał z wojskiem, a Krzyżaków inflanckich prosił o pomoc, mistrz natychmiast z komturami i rycerstwem stanął na zawołanie i wespół ze Skirgiełłą „dobywali Połocka usilnemi szturmami.“ Jagiełło zaś sam miał uderzyć na Kiejstuta z Krzyżakami pruskiemi. Kiejstut, który już dawno przeczuwał to, co się knuło w tajemnicy, chociaż Witold nie wierzył zdradzie Jagiełły, poszedł nagle i opanował wielkie księstwo i tém ocalił syna w Połocku, który, jednakże dzielnie się bronił przez 13—16 tygodni. Połoczanie przywiązani byli widać do niego, kiedy w ostateczności chcieli się poddać raczej Niemcom, jak uznać za pana Skirgiełłę. Kiejstut z Wilna posłał zaraz rozkaz synowcowi do odstąpienia od Połocka, nie było tedy co robić, wojsko się poddało nowemu wielkiemu księciu, Skirgiełło zaś udał się na wygnanie do Intlant, z upadkiem następnym Kiejstuta skończyło się i panowanie Andrzeja w Połocku. Jul. B.
Andrzej, biskup czereteński. Władysław syn Alexandra wojewody wołoskiego, za powodem macochy swojej Klary, około r. 1371 przedsięwziął za radą Urbana V papieża, zjednoczyć się z kościołem rzymskim. Za staraniem zgromadzenia księży Franciszkanów, naród swój do tego zjednoczenia przywodząc, prosił o erekcyją nowego biskupstwa w Czerecie, z zastrzeżeniem aby do biskupa halickiego ruskiego nienależało, mając swoją dyecezyję i dyecezyjanów katolików, ale do metropolii gnieźnieńskiej. Pierwszym biskupem czereteńskim, inaczej bakońskim, był wyświęcony Andrzej. Znajdował się on na synodzie prowincyjonalnym uniejowskim r. 1376, przez Janusza arcybiskupa gnieźnieńskiego zwołanym, a w r. 1380 był wysyłany w imieniu tej metropolii do Ludwika króla polskiego i węgierskiego do Budy, ze skargami na szlachtę, która dobra duchowne najeżdżając niszczyła. W r. 1482 był posłany od kapituły gnieźnieńskiej do Ziemowita książęcia mazowieckiego na Płocku, aby oblężenia zamku łowieckiego zaniechał.
Andrzej Dymitrowicz, trzeci syn Dymitra Dońskiego, urodził się roku 1382. Jego dzielnicę składały: Możajsk, Wereja, Miedyń, Kaługa i Biełoziersk. Był zawsze wiernym sprzymierzeńcem brata swojego Wasila i syna jego Wasila Ciemnego. W r. 1408 i 1426 znajdował się w wojsku wielkoksiążęcem, odpierając Mongołów. Umarł w Moskwie r. 1432. Z żony swej Agryppiny Alexandrówny, wnuczki Patryka Narymundowicza, księcia litewskiego, miał synów: Jana, księcia możajskiego, Michała księcia werejskiego i biełozierśkiego, i córkę Anastazyję, poślubioną wielkiemu księciu twerskiemu Borysowi Alexandrowiczowi.
Andrzej, biskup kamieniecki, czwarty z kolei, następca Alexandra (ob.), zmarłego r. 1411. Dwa lata tylko rządził kościołem podolskim, gdyż r. 1413 umarł, jeszcze przed sejmem horodelskim. Następcą miał Zbigniewa (ob). Jul. B.
Andrzej Wszewłodowicz, książę Drucki, był w r. 1422 posyłany przez Witolda, wielkiego księcia litewskiego, wraz z innymi wojewodami i Andrzejem Michajłowiczem, księciem druckim, na pomoc Betsabule, carowi Kapczaku.
Andrzej ze Spławki (z Pławki, Spławski). Biskup ostatni włodzimierski,
