poprzedzającego, znany jest jako autor poematu: Il viridario. — Jest jeszcze Achillini (Klaudyjusz), ur. 1574, um. 1640, wnuk poprzedzającego; wykładał w Bolonii z wielkiem powodzeniem medycynę, prawo, teologiję i poezyje.
Achimaas, ojciec Achinoam, żony Saula. — Achimaas, syn arcykapłana Sadoka, który chciał oznajmić Dawidowi o planach Absalona, zbuntowanego przeciw ojcu. Chociaż doniesiono Absalonowi, że jest szpiegiem Dawida, udało mu się wszakże zawiadomić ostatniego. On także pierwszy doniósł Dawidowi o śmierci zbrodniczego syna. — Achimaas był jednym z 12-stu przełożonych, których Salomon postanowił nad wszystkim Izraelem; mieli oni obowiązek dostarczać żywności królowi i dworowi jego, każdy co miesiąc z kolei. Miał on zarząd Neftali; żona jego Bazemath, była córka Salomona. (II, Król., 15, 27; 17, 15—19. III, Król. 4, 15).
Achimelech, syn Achitoba, arcykapłan w Nobe. Kiedy Dawid uciekając przed Saulem, przyszedł do niego wycieńczony i bezbronny, tając przed nim prawdziwy powód przybycia, Achimelech dał mu do jedzenia chleby pokładne czyli święte, bo nie miał innych, i wręczył mu miecz Golijata, z którym udał się on na ziemię Filistynów. Doeg Idumejczyk doniósł o tém Saulowi, który domyślając się tajemnej zmowy między Achimelechem i Dawidem na jego osobę, i nie bacząc na rzetelne usprawiedliwienie się arcykapłana, kazał go zabić, wraz z 85 kapłanami z Nobe, i cały dom jego wytracić. Jeden tylko Abiatar, syn Achimelecha zdołał uciec do Dawida, donosząc mu co się stało. Achimelech zwany jest Abiatarem w Ewangelii ś. Marka, i zapewne nosił to imię, które pospolicie dawane jest synowi jego, również mianowanemu Achimelechem. (I, Król. 21, 1—10; 22, 9—21).
Achinger albo Ajchinger herb polski. W złotym polu, czerwona wiewiórka z podpiersiem białem, w prawą stronę herbu bieży, ogon na grzbiet zadarłszy. Nad herbem takaż wiewiórka siedząca między dwoma rogami. Niektóre domy, mają tę zmianę w tém herbie, że na hełmie jest wiewiórka między dwoma jeleniemi rogami z głową w tył, ku lewej stronie herbu zwróconą. — Pierwszy za czasów Zygmunta Starego, z tym herbem z Niemiec przybył do Polski Aichynger Zybult. Ożeniony z polką, zostawił dwóch synów Zybulta, w wielkim zachowaniu będącego u Bogdana hospodara Wołoskiego: i Jerzego podkomorzego nadwornego króla Stefana Batorego, który poznawszy w nim wysokie zdolności, używał go do różnych expedycyj do postronnych panów. — Augustyn brat poprzednich stryjeczny, biegły orjentalista, po odbytej podróży do Jerozolimy i miejsc świętych, dobrze zasłużony krajowi tak na polu bitwy jak i w radzie, umarł 1582 r. w Krakowie. Temu, rozciągając na ród jego cały przywilej w roku 1577, Rudolf cesarz Niemiecki ojczysty herb na następny odmienił: Tarcza w szerż podzielona na dwie części: część niższa, ma cztery pola: czarne, żółte, czerwone i białe czyli srebrne: część wyższa, na dwie części wzdłuż się dzieli. Na lewym boku tarczy, pagórek zielony o trzech wierzchołkach, na najwyższym z nich, wiewiórka we właściwej barwie, w żółtém czyli złotym polu, z głową w prawą stronę obróconą, ogonem w górę zadartym, nogi przednie wspięte, jakby skakać chciała. Na prawym boku w polu czerwoném, baszta biała, brama w niej i dwa okna czarne. Na hełmie korona, nad nią skrzydła rozłożyste, lewe od spodu żółte, u góry czarne: prawe od spodu czerwone, a na wierzchu białe; pomiędzy niemi, mąż zbrojny po pas, ze złotym jabłkiem i mieczem złotym w ręku.
Achis, syn Maoch, król filistyński w Geth, u którego Dawid, prześladowany od Saula, szukał i znalazł dwukrotny przytułek, raz chwilowo, zmyślając szaleństwo; drugi raz przez czas dłuższy. Wtedy Achis dał mu miasto Siceleg, i po-
