wał. Pozostały po nim pisma: a) w przedmiocie lekarskim: 1) De tuenda bona valetudine, ad Petrum Tomicium Pont. Cracoc. Regnique Pol. Cancellar. hexametris scriptum. Crac. ex offic. Hier. Victoris an. 1535. 2) O zachowaniu zdrowia człowieczego od zarazy morowego powietrza, doktora Ant. Sznebergera, z łacińskiego na polski język teraz nowo przez Jana Antonijusza przełożona, w Krakowie, u Siebeneichera r. 1569. b) nielekarskie: 1) Concilium animalium Joan. Dubravii. Cracov. apud Fl. Unglerum an. 1521; 2) Elegije po śmierci bisk. Tomickiego, tudzież Erazma Roterdamczyka i epigramata na śmierć ojca własnego, w piśmie Pannoniae luctus. Szczegóły o nim podają: Janociana I, 24, 48; Ossoliński, Wiadom. List. kryt. II, 239, 244; Juszyński, I, 6, 151; Ciampi, Notizie, p. 44. Dr. J. M.
Antonin z Przemyśla, Dominikan, Ś. T. D., odznaczał się jako kaznodzieja niepospolity, wyborny muzyk i śpiewak, łączył też z świetnemi przymiotami doskonałość życia zakonnego. W obcowaniu łagodny, uprzejmy, jednał sobie życzliwość duchowieństwa i rycerstwa polskiego. Szczycił się przyjaźnią jego po-.wszechnie znany filantrop Sebastyjan Petrycy, a Jazłowieccy, uporczywi niegdyś różnowiercy usłuchali głosu jego i pojednali się z Kościołem katolickim. Po różnych klasztorach sprawując urząd przeora, wszelkiemi siłami starał się podnieść sławę zakonu, mimo wielu przeszkód i przeciwności, utworzył odrębną od Polski prowincyję dominikańską na Rusi, której dwa razy jako prowincyjał przewodniczył, wzbudzając i pokrzepiając w podwładnych ducha zakonnego. Umarł dnia 1 Stycznia 1619 roku. Przełożył z włoskiego języka książkę ascetyczną: Różaniec, pospolicie różany wianek N. M. P. Matki Bożej, z ksiąg Ludwika z Granady, Kraków 1583 i Sprawa dobra o zakonnej prowincyi Jacka świętego, Lwów 1599. X. S. B.
Antonini (Karol), sztycharz rzymski, urodzony około r. 1750; sztychował z rysunków Fr. Szmuglewicza: między tymi godne wspomnienia portrety Klemensa XIV papieża, i Pawła Xawerego hr. Brzostowskiego referendarza W. K. Litewskiego.
Antoniów, miasto w dawném województwie Mińskiem, na północ od Mozyra, niedaleko rzeki Prypeci.
Antonomazyja, rodzaj metonymii (ob.), za pomocą której w miejsce imienia własnego używa się przymiotu dobrze określającego osobę w mowie będącą, np.: „Syn Alfrodyty,“ zamiast „Amor;“ — albo też przeciwnie imienia własnego w miejsce pospolitego, np.: „Prawdziwy Cyceron,“ zamiast „Mówca.“
Antonów, miasto w byłym województwie Kijowskiem nad rzeką Berezną, która wpada do Rosi.
Antonowicz, dom szlachecki w Polsce.
Antonowicz, bazylijan, wydał w Wilnie r. 1789 grammatykę języka angielskiego dla użytku Polaków.
Antonówka, miasteczko na Podolu, niedaleko Dunajowców, na schyłku gór Miodoborskich, w prześlicznym położeniu, ma wody siarczanne. Pałac z ogrodem, gabinet starożytności i pomniki sławnych czasów, godne są widzenia.
Antonówka albo Antonowicze, miasteczko w gubernii Mohilewskiej, powiecie Bielickim.
Antopol, miasto w dawném województwie Mińskiém, na drodze z Mińska do Boryssowa.
Antopol, miasteczko w dawnem województwie Brzeskim, przy wielkiej drodze z Kobrynia do Pińska, z klasztorem niegdyś XX. Bazylijanów.
Antorowicz, dom szlachecki w Polsce.
