tym sektom było tak wielkie, że kilkunastu z nich lud w Kolonii powrzucał w ogień. L. R.
Apostolscy bracia. Sekta, która miała na celu zwrócenie Kościoła do ideału pierwotnej społeczności chrześcijańskiej, bez względu na jego rozwój i postępy. Jej założycielem był Segarelli, Parmeńczyk, młody zapaleniec. Nie będąc przyjętym do zakonu Franciszkanów, założył w r. 1261 bractwo, które na wzór apostołów, zgromadzając się na modlitwę i śpiewanie pieśni pobożnych, zapowiadało blizkie przyjście królestwa Bożego. Kobiety były przyjmowane do bractwa, pod nazwą sióstr duchownych; co ściągnęło na nie podejrzenie o niemoralność. Mikołaj IV papież wydał przeciw nim r. 1286 i 1290 wyroki potępiające. Segarelli r. 1300 żywo spalony został. Zastąpił go Dolcino Medyjolańczyk i umiał podnieść sektę przepowiadaniem przyjścia królestwa Bożego, i upadku Rzymu. Po różnych podróżach do Tyrolu i Dalmacyi, zgromadził swych uczniów w Nowarze, w Pijemoncie, r. 1304 wypowiedział otwartą wojnę Kościołowi rzymskiemu, rabował i niszczył domy Boże. Biskup Vercelli ogłosił przeciw bractwu krucyjatę r. 1307, pobite było na głowę w obwarowanym obozie pod górą Zebello. Dolcino wraz z swą towarzyszką Małgorzatą, wzięci w niewolę, żywcem spaleni zostali. Ale błędy braci apostolskich, przetrwały w pojedyńczych sektach, aż do początku wieku XV. Pisali o nich Schlosser: Abälard und Dulcin, Gotha 1807; Krone: Fra Dolcino und die Patarener, Lipsk 1844; Hahn: Ueber Fra Dolcino, w Studyjach wirtembergskiego duchowieństwa ewangelickiego, 1846, tem XVIII. L. R.
Apostolscy Ojcowie. Tak się nazywają następcy apostołów na stolicach założonych przez nich, lub w ogólności następcy ich w posłannictwie powierzonym im przez Chrystusa, o nauczaniu wszystkich narodów ziemi. W ściślejszem znaczeniu nazywają Ojcami Apostolskimi mężów z pierwszych wieków, których pisma doszły naszych czasów. Te pisma, podług katalogu powszechnie przyjętego są: 1) List ś. Barnaby. 2) Dwa listy ś. Klemensa rzymskiego do Koryntyjan. 3) Siedm listów ś. Ignacego, biskupa antyjocheńskiego, męczennika. 4) List ś. Polikarpa do Filippensów. 5) List do Dyjogneta. 6) Księga nosząca tytuł: Pastor Hermasa. 7) Ułamki dzieła Papijasa. 8) Akta męczenników, albo okólniki pisane do Kościołów o śmierci ś. Ignacego i ś. Polikarpa. Dzieła ojców apostolskich są w ogólności zastosowane do wypadków spółczesnych. Celniejsze ich wydania są: Cotelier’a, SS. Patrum, qui temporibus Apostolicis floruerunt, opera, Paryż, 1662, tomów 2 in fol. Drugie wydanie w Amsterdamie, 1724. Do właściwie, tak nazwanych, pism apostolskich, przydał Cotelier pisma pseudo-klementyńskie, Canones et Constitutiones Apostolorum, tudzież Vindiciae Ignatianae Pearsona. Piękne jest wydanie Anglika Jacobsona w Osfordzie, we dwóch tomach, w S-ce, 1838 i 1840. Hefele, professor w Tubindze i Reithmayer, professor w Monachium (r. 1844), wydali tanie edycyje pism Ojców apostolskich.
Apostolska Mość, tytuł honorowy królów węgierskich, nadany w 1000 r. księciu węgierskiemu Stefanowi przez papieża Sylwestra II za to, że nietylko przyczyniał się gorliwie do rozszerzenia chrystyjanizmu w Węgrzech, lecz naśladując apostołów, sam nawet kazywał przed ludem. Dziś tytuł ten służy cesarzom austryjackim, będącym zarazem królami węgierskimi.
Apostolska Stolica. Tak się nazywa stolica biskupa rzymskiego, papieża, ponieważ święty Piotr apostoł założył w Rzymie pierwszy Kościół chrześcijański, którego sam był pierwszym biskupem i głową Kościoła powszechnego.
Apostolski Kościół. Tak się mianuje Kościół rzymsko-katolicki, jako po-
