Strona:PL Ernest Buława - Poezye studenta tom III.djvu/327

Z pod jej stopy rozmarznięte,
 Jęki kaskad rozpryśnięte
Ozłocone — aureolą
 Aż na czole jej swywolą...
Słońce po niej świat odziało
 W światło ducha, w ciepła ciało…
I u zdrojów w otchłań grzmiących,
 Co spadają z szczytów skały
Wpośród gajów zieleniących,
 Co z mgły rannej wyglądały,
Tam się z szat swych rozbierała,
 Tam swe chmurki wyzuwała
Aż została
 Naga cała.
Jako lilja biała!...
 Że narcyzy zawstydzone
I kąwalie pochylone
 W inną patrzą stronę!...
A gdy szaty zdejmowała,
 To z nich przędła tęcze
I w nitki pajęcze
 Mocną wstęgą je wiązała,
A gdy barwy posplatała –
 To jak most je przerzucała
Nad grzmiące otchłanie,
 Że słońca twarz w pianie
Odbita ją rozłacała,
 Bo jej tknąć nieśmiała!...
Ona na tej tęczy,
 Co wiosna raz klęczy,
I po niej jak po moście,
 Wraca w wieczność stęskniona,
Z szat ptasich obnażona –
 Tam jej wieczne miłoście,
Tam skowrończa pieśń kona –
 A tu po niej zostały –
Tęcz odzienia z pian skały!...