A gra mu co raz rośnie – olbrzymieje,
Twarz jego niebios jasnością się śmieje
A pieśń powodzią co wyłomy czyni
W brzegach – i pola swym zdrojem zalewa
Tak zdusza jego coraz cudniej śpiewa
Lecz słabnie... cichnie — kędyś się oddala
Ton gdzieś za tonem wysoko omdlewa
I szczęsny tylko ziemi się użala..
I tam za Polską modląc się tonami
Pieśń ta z aniołów łączy się głosami
A głowa grajka na piersi opada –
Smyczek wysunął się z rąk – a gromada
Na próżno woła pieśni i śpiewaka
Bo ich oboja dola już jednaka –
Bo jego młoda dusza w niebowzięta
Tam! – Cię doprzędzie hymnu nitko święta!...
Nad Wisłą cisza – krzyże i mogiły –
[1] A dzwon pęknięty – warknął z całej siły!
(1857. Kraków.)
- ↑ W jednej z baszt klasztoru Zwierzynieckiego jest stary pęknięty dzwon, w który młotem uderzają siedemkroć w przestankach siedmiu, Ave Maria – kto chce mieć uzmysłowione pojęcie tego słowa «groza» niech posłucha w sobotę wieczorem jak dzwon ten kończąc harmonię dzwonów nadwiślańskich, dzwoni za utopionych w Wiśle....
